Bunların büyük bir kısmı "vowel modification" denilen tekniğin bir sonucu. Örneğin, "boğazda takılma" riski bulunan " i" gibi sesleri e harfine yuvarlayarak veya o sesten türeterek söylemek gibi. Bu adamlar o kadar yüksek rejisterden öyle partiler söylüyorlar ki, bu tip şeyler artık onlar için bir kas hafızasına dönüşmek zorunda. Diksiyonu mükemmel vokaller var evet, (bkz Paul Rodgers...), ama rock-metal tenorlarının çok büyük bir kısmında bu etkiyi duyarsınız. G4-A5 gibi bir bantta şarkı söyleyenlerin genellikle verdiği bir ödün bu; en azından kişisel gözlemim bu yönde. Örneğin, "Eye of the Tiger" şarkısı için "misheard lyrics" diye bakın, çok komik şeyler var
Ama söyleyen müthiş bir rock tenorudur. Zaten şan tekniğinde hacim-ton üretmek gibi şeyler (biraz tuhaf da olsa...) diksiyondan önce gelebiliyor. Türkçe söyleyen opera tenorlarını duyunca da yadırgarsınız mesela, çünkü ağzı kocaman açıp o şekli muhafaza ederek söylemeye çalışırlar filan...