http://www.myspace.com/arslanunal
Müzikle hiç alakası olmayan bir çevrede büyümeme rağmen müziğe fazlasıyla bir ilgi-alaka duydum. Tam olarak hatırlamasamda beşinci sınıfta ya da orta birinci sınıfta ilk şarkımı yazmıştım sanırım.Zaten o sıralar şiir(imsi) de yazıyordum. Okul sonrası boş zamanlarımda trapezci olarak bir sirkte çalışıyordum.İlk şarkımı ip üstünde yazdım.İsmi “Matematik” ve tarzı ise Rnb idi.(Bu arada matematiğim iyidir.) O günden bu güne 100’ü aşkın şarkı sözü yazdım ve besteledim. Yazdığım şeylerin hiç bir faydasını görmedim. Bana daha fazla acı vermeleri dışında!Bu yazma ve besteleme işini ciddi anlamda yapmaya 15 ağustos 1999’da saat oniki sularında başladım. Çünkü doğum günlerinden nefret ederim.O günden bu güne yazdıklarım en alt çekmecelerde-deterjan kutularında-James Bond çantalarında bekleyip durdular. Şarkılarımı başkalarına söyletemeyeceğimden-söyletmeyeceğimden dolayı ben söylemeye başladım.Kırılgan ama dimdik,duygusal ama aptal olmayan bir sesim var sanırım. Detone olmayı çok seviyorum. Sesim doğuştan reverb’lü.99’dan bu güne kadar pek çok tarzda şarkı yazdım. Bunları arkadaş ortamlarında söyledim çünkü dost meclislerine pek inanmam.Kimiler beğendi kimileri sallamadı kimileri kıskandı kimileri anlamadı. Benim ise yapmak istediğim şey mütevazi bir müzik olarak olduğu yerde kaldı. Çünkü aklımdakileri yapmanın o kadar kolay olmayacağını biliyordum. Ne kadar teknik anlamda pek bir şey bilmesemde “sound” olayına kafa patlatan biriyim. Ve bir şey olacaksa ya tam olsun ya hiç olmasıncılardanım.Ki bu bile yaptığım işleri tam yapıyorum anlamına gelmiyor. “Sanatta hiçbir zaman kusursuz yoktur, en iyi sayılabilecek bir yapıt ancak ‘oldukça iyidir’ ” demiş Goethe. Bir belediye afişinde de “Müzik ruhun gıdasıdır ama karın doyurmaz” diye bir cümle görmüştüm beste çalışması yaptığımız bir başka gün. Bu iki cümle benim kulağıma küpe oldu. (Bu arada küpe takmayan bir erkeğim.) İki cümleyide ürettiğim süre zarfında daha iyi algıladım ve yaşadım. “İns” adında bir proje grubum var.Mert Tüzün(gitar) ve Emrah Efendioğlu (bateri) bu projenin ana isimleri. İlerki zamanlarda farklı müzisyenleride (amatör-profesyonel) “İns” projesine dahil etmek istiyorum. Yazdığım şarkıların çoğu bir birinden farklı tarzlarda olunca böyle bir çeşitlilik güzel olabilir diye düşünüyorum. Onca zaman bekledikten sonra ciddi anlamda ilk kaydımı 20.10.2008 tarihinde sevgili dostlarım Mert Tüzün (gitar) ve Emrah Efendioğlu (bateri) ile kaydetme imkanım oldu. Ve ego tramplenlerinde zıplamayan bir hissiyat ile “Kayıt Pusula”yı kayıt etmiş olduk. Burak Özdemir ağa bey (sirr music) ise elinden geldiğince bize yardımcı oldu. Bundan önce çalıştığım tüm gitaristlere,davulculara ve basçılara teşekkür etmem gerek. Onlarda olgunlaşmamı sağladılar. Syd Barrett’den Kurt Cobain’e- Hendrix’ten Marvin Gaye- The beach boys’dan Joy Divison’a- Bob Dylan’dan Yusuf İslam’a-Michael Jackson'dan Primus'a-Eric Satie'den Jeff Beck'e ve daha nice bir çok gerçek sanatçıya gönül borcum bulunmakta. Stüdyoya-bakkala ve arkadaşlarıma olan borcumu kapatınca o borcuda ödemeye çalışacağım.(Borç almayı hiç sevmem)
Şarkı yazmaya hala devam ediyorum.Bunun yanında amatör olarak kısa öykü-senaryo-Şıpsevdi sakızlarının “Love is...” ile başlayan sözlerini-bloglarda uzun uzun yerli yabancı müzik kritikleri ve sinema yazıları-bazen beni-bazen seni-bazen bir diğerini yazıyorum.Küçük tasarımlar yapıyorum.
Kütüphaneden aldığım her kitabın içine kitabı okumasamda not bırakıyorum. Kitapçılardan kitap ayracı araklamaya bayılıyorum.13 yaşıma kadar kleptomandım.7 yaşına kadar Superman Türk sanardım.Hala agorafobik olarak yaşıyorum.Genellikle hayal ile gerçek arasında yaşıyorum. Ailemi seviyorum.Ve Özlü söz söylemeyi bazen çok özlüyorum. Özlemeyi özlüyorum.Bazen gülmekten bazen gerçekten ölüyorum. Ama kimse bunları bilmiyor işte. Çenem ara sıra pek düşüktür işte...Neyse!
Serseri ile seferi arası bir ruhum var kısacası.Sanırım şu müzik karnavalında karavana olmak kolay olsada ve benim farkımda olmanız zor olsada dünya küçük belki bir gün karşılaşırız kim bilir diyerek cümlemi bitiriyorum.
Bu arada ben Ünal. Ünal Arslan...
Herkese günaydın...
Ha, olur da görüşemezsek, iyi günler, iyi akşamlar, iyi geceler...
Müzikle hiç alakası olmayan bir çevrede büyümeme rağmen müziğe fazlasıyla bir ilgi-alaka duydum. Tam olarak hatırlamasamda beşinci sınıfta ya da orta birinci sınıfta ilk şarkımı yazmıştım sanırım.Zaten o sıralar şiir(imsi) de yazıyordum. Okul sonrası boş zamanlarımda trapezci olarak bir sirkte çalışıyordum.İlk şarkımı ip üstünde yazdım.İsmi “Matematik” ve tarzı ise Rnb idi.(Bu arada matematiğim iyidir.) O günden bu güne 100’ü aşkın şarkı sözü yazdım ve besteledim. Yazdığım şeylerin hiç bir faydasını görmedim. Bana daha fazla acı vermeleri dışında!Bu yazma ve besteleme işini ciddi anlamda yapmaya 15 ağustos 1999’da saat oniki sularında başladım. Çünkü doğum günlerinden nefret ederim.O günden bu güne yazdıklarım en alt çekmecelerde-deterjan kutularında-James Bond çantalarında bekleyip durdular. Şarkılarımı başkalarına söyletemeyeceğimden-söyletmeyeceğimden dolayı ben söylemeye başladım.Kırılgan ama dimdik,duygusal ama aptal olmayan bir sesim var sanırım. Detone olmayı çok seviyorum. Sesim doğuştan reverb’lü.99’dan bu güne kadar pek çok tarzda şarkı yazdım. Bunları arkadaş ortamlarında söyledim çünkü dost meclislerine pek inanmam.Kimiler beğendi kimileri sallamadı kimileri kıskandı kimileri anlamadı. Benim ise yapmak istediğim şey mütevazi bir müzik olarak olduğu yerde kaldı. Çünkü aklımdakileri yapmanın o kadar kolay olmayacağını biliyordum. Ne kadar teknik anlamda pek bir şey bilmesemde “sound” olayına kafa patlatan biriyim. Ve bir şey olacaksa ya tam olsun ya hiç olmasıncılardanım.Ki bu bile yaptığım işleri tam yapıyorum anlamına gelmiyor. “Sanatta hiçbir zaman kusursuz yoktur, en iyi sayılabilecek bir yapıt ancak ‘oldukça iyidir’ ” demiş Goethe. Bir belediye afişinde de “Müzik ruhun gıdasıdır ama karın doyurmaz” diye bir cümle görmüştüm beste çalışması yaptığımız bir başka gün. Bu iki cümle benim kulağıma küpe oldu. (Bu arada küpe takmayan bir erkeğim.) İki cümleyide ürettiğim süre zarfında daha iyi algıladım ve yaşadım. “İns” adında bir proje grubum var.Mert Tüzün(gitar) ve Emrah Efendioğlu (bateri) bu projenin ana isimleri. İlerki zamanlarda farklı müzisyenleride (amatör-profesyonel) “İns” projesine dahil etmek istiyorum. Yazdığım şarkıların çoğu bir birinden farklı tarzlarda olunca böyle bir çeşitlilik güzel olabilir diye düşünüyorum. Onca zaman bekledikten sonra ciddi anlamda ilk kaydımı 20.10.2008 tarihinde sevgili dostlarım Mert Tüzün (gitar) ve Emrah Efendioğlu (bateri) ile kaydetme imkanım oldu. Ve ego tramplenlerinde zıplamayan bir hissiyat ile “Kayıt Pusula”yı kayıt etmiş olduk. Burak Özdemir ağa bey (sirr music) ise elinden geldiğince bize yardımcı oldu. Bundan önce çalıştığım tüm gitaristlere,davulculara ve basçılara teşekkür etmem gerek. Onlarda olgunlaşmamı sağladılar. Syd Barrett’den Kurt Cobain’e- Hendrix’ten Marvin Gaye- The beach boys’dan Joy Divison’a- Bob Dylan’dan Yusuf İslam’a-Michael Jackson'dan Primus'a-Eric Satie'den Jeff Beck'e ve daha nice bir çok gerçek sanatçıya gönül borcum bulunmakta. Stüdyoya-bakkala ve arkadaşlarıma olan borcumu kapatınca o borcuda ödemeye çalışacağım.(Borç almayı hiç sevmem)
Şarkı yazmaya hala devam ediyorum.Bunun yanında amatör olarak kısa öykü-senaryo-Şıpsevdi sakızlarının “Love is...” ile başlayan sözlerini-bloglarda uzun uzun yerli yabancı müzik kritikleri ve sinema yazıları-bazen beni-bazen seni-bazen bir diğerini yazıyorum.Küçük tasarımlar yapıyorum.
Kütüphaneden aldığım her kitabın içine kitabı okumasamda not bırakıyorum. Kitapçılardan kitap ayracı araklamaya bayılıyorum.13 yaşıma kadar kleptomandım.7 yaşına kadar Superman Türk sanardım.Hala agorafobik olarak yaşıyorum.Genellikle hayal ile gerçek arasında yaşıyorum. Ailemi seviyorum.Ve Özlü söz söylemeyi bazen çok özlüyorum. Özlemeyi özlüyorum.Bazen gülmekten bazen gerçekten ölüyorum. Ama kimse bunları bilmiyor işte. Çenem ara sıra pek düşüktür işte...Neyse!
Serseri ile seferi arası bir ruhum var kısacası.Sanırım şu müzik karnavalında karavana olmak kolay olsada ve benim farkımda olmanız zor olsada dünya küçük belki bir gün karşılaşırız kim bilir diyerek cümlemi bitiriyorum.
Bu arada ben Ünal. Ünal Arslan...
Herkese günaydın...
Ha, olur da görüşemezsek, iyi günler, iyi akşamlar, iyi geceler...