Ben de bu noktada şöyle haykırmak istiyorum:
Bırakın ulan bu "ben 10 sene önce dinlemeyi bıraktım, sizin geçtiğiniz yollardan geçtim, sizin içinizdeki heves de geçecek ve bu hale geleceksiniz" ayaklarını!
Yemin ederim size, şu müzik piyasası içinde, şu tavır kadar tiksindiğim bir tavır daha yok. Senelerce sapına kadar thrash/heavy dinleyip de birden doom'a filan saranları da bir nebze anladım da; sizi hiç anlamıyorum. Aslında onları da anlamıyorum ama idare ediyorum. Sloganınız da şudur, neymiş efendim, doymuş da artık o doygunlukla konuşuyormuş. Sen 10 sene önce Slayer dinlemeyi bırakmış ve bu 10 sene içerisinde o sahnede Serdar Ortaç'ı görmeyi tercih edecek düzeye gelmişsen, bence sen bize nazaran şaşırma konusunda daha fazla alternatife sahipsin diye düşünüyorum. Sen olayı kafanda bitireli çok olmuş dostum; ne acı ki artık Xentrix "No compromisee!" derken ellerini havaya kaldırmaktan da, Razor "In protest raise your voices!" dediğinde tüylerinin diken diken oluşunu hissetmekten de, Demolition Hammer "Epidemic of Violence!" dediğinde ofisin içinde bile gaza gelmekten de mahrumsun. Dur tahmin edeyim, sadece eski günlerin anısına performans takip etmek adına festival denilen rezaleti çekmeye katlanıyorsun ama bu periyodun da sonlarına doğru yaklaşmaktasın. Ne acı. Hele hele, "Megadeth acınacak haldeydi" cümlesi aklıma ansızın "binlerce dansöz var" sözünü hatırlattı Serdar Ortaç'dan.
Bu ses sistemine rağmen canavar gibi çalmıştır Megadeth, tamam çok sorun yaşadılar ve Mustaine durmadan teknisyenlerle konuşup durdu konser esnasında ama bir de ses sisteminin düzgün olduğu bir ortamda neler olabileceğini düşünmek, yarın yine gelseler yine giderim şeklinde düşünmeme yetiyor da artıyor bile. Enstürmental Megadeth diyelim biz ona. Konu nereden nereye geldi, hiç iç açıcı değil ama, sen tutup Slayer ile Serdar Ortaç'ı aynı cümle içerisinde kullanıp Damnation Game'in bahsettiği HM hissiyatından tamamen sıyrılmış mentalitenle burada takılırsan sana neyin ne olduğuna dair iki kelam eden birileri mutlaka denk gelecektir. Sabahları işe giderken Serdar Ortaç'ın ikinci albümünün 5. şarkısını dinleme isteği filan uyanıyor mu sizde allah aşkına? Sadece bu bile şu hissiyat açısından eski günlerinizi yad etmenize yeter de artar, siz itiraf etmeyip yenilikçi takılsanız da ben biliyorum. En büyük Slayer fanı gibi konuşturdunuz beni ama hiç de öyle değilim halbuki. Seneler geçtikçe, yaşı büyüdükçe daha da kenarda köşede kalmış klasikleri keşfetme yolunda ilerleyen insanlar ne de güzel insanlardır, onu anımsattınız bana şimdi. Lan ayrıca sormak isterim; her şeyin onlara göre ayarlandığı bir ortamda Metallica'nın en iyi performansı sergilemesinden daha doğal ne olabilir? İsim onlarda, yanarlı dönerli şovlar onlarda, akşam karanlığı onlarda, çalma süresi onlarda... E tamam lan zaten? Bu onların şovuydu, üzerine Thrash Metal'in 80'lerde en çok ilgi gören 4 grubunu bir araya toplayıp turlama fikri ile cila çektiler o kadar.