Çocukluk Korkularımız

Fazla söze gerek yok, çocukken korktuğumuz şeyler...

Ben mesela (özellikle yakın zamanda korku filmi falan izlemişsem) karanlıkta yalnız kalmaktan acayip korkardım.

Bir başkası, taaaaaaa 1985-87 civarlarında "çokonat" reklamları çıkardı. İşte o reklamlardaki "konuşan karga" beni, kabuslarıma girecek kadar korkuturdu. (81'liyim)

İlk çıktığı sene "Batman" i sinemada en önde izlemiştim. (1989 yanılmıyorsam). Abartısız 1 sene civarında hemen hemen her gün "Joker" in kabusunu görmüştüm

"Jaws" filmini izledikten sonra denizde yalnız başıma açılmaktan korkardım...

Hiçbir zaman üç kere "Şeker Adam" diyemedim. (Candyman)

Bir de yine ben neredeyse bebekken , Clementine diye bir çizgifilm vardı... Aman yarabbi, ne ürkerdim...

Artık kalmadı pek böyle şeyler tabi büyüdükçe... Gene de güzel duygulardı, en azında hafızamda öyle kalmış...

Sizin var mıdır böyle ilginç çocukluk korkularınız?

cok cok çok küçükken -yatagımın altından canavar cıkcak anneeee -

Ben en çok karanlıktan korkardım.. Daha doğrusu salondan tuvalete kadar giden kısım çok korkuturdu beni Koşa koşa gidip gelirdim.. Bi de nedense sifonu çekmekten korkardım annemi çağırırdım hep
Ben de pirhanalar diye bir film vardı onu izledikten sonra denize girememiştim uzunca bir süre.. Bir de annemin uydurması ''kötü kalpli'' diye bir kişilik vardı ondan tırsardım.. Annem kötü kalpli geliyor dediğinde ağlamaya falan başlardım Sonra örümceklerden korkardım.. Diğerleri yokoldu da örümcekten tiksinirim hala

Arılar ve Kuşlar filmlerini unutmuşum... Onlardan da çok korkmuşumdur zamanında...

kucukken hep karanlıktan korkardım evin koridorunda tek basıma mumkun deil yuruyemezdim hep karanlıktan biri cıkıp beni oldurucek diye dusunurdum heheheh

Belki komik gelecek ama elektrik süpürgesinden acaip tırsardım biri üstüme gelse içine çekicek sanırdım

7 yaşımda falan salondaki 3 lü koltuğun ortasında ki ahşap motifi karanlıkta sokaktan vuran ışığın da etkisi ile öcü kafası sanıp babam solunun ışığını söndür gel dediği zaman benim için kabus başlardı. Kısa süre içerisinede onu yendim ama bu sefer o yaşta çok fazla korku ve gerilim filmi izlememden olsa gerek karanlıga arkamı dönüp aydınlıga yürürken arkamdan birileri gelip tutacakmış gibi ışığa doğru koşardım. Bir de 17 Agustos tepreminden sonra 3 4 ay kadar odada yanlız uyuyamamıştım. Deprem olur da ev yıkılırsa enkaz altında yanımda biri olsun diye

ben bebekken balıkesirde oturuyoduk (o ev kuaför salonu olmuş şimdi)

sağ tarafta atatürk'ün yan profilinin olduğu bir tavebela vardı bi sokak arkada da cami vardı ve ezan okunduğunda sesin atatürk tebalasından geldiğini sanardım ve acayip tırsardım

yolda, benimle aynı yöne doğru yürüyen tanımadığım insanlardan kendimi bildim bileli korkarım. ne kadar uzun süre aynı yönde yürürsek o kadar gerilirim. hatta bazen sırf artık onları görmeyeyim diye saçma yollara döndüğüm olur. o kişinin sizin peşinizden o arasokağa da girdiğini düşünsenize, tam paranoya...

alpay erdeeeeeeeeeeeeeeeeeeeem

paylaçolardan hep tırsmışımdır,hala da tırsarım.

bende karanlıktan acayip tırsardım.geceleri evin içinde koşa koşa bi yandan da ışıkları yakarak dolaşırdım,mehtap olmayan geceler kabus olurdu resmen bi de böcüklerden çok tırsardım,özellikle de örümceklerden tabii

85-86 doğumlu kuşak stephen king'in "it" filmini izlemişse palyaçolardan korkar...tecrübeyle sabittir... ben izlememiştim, sonradan kitabını okudum ve filmi izledim ama küçükken izlemiş bazı arkadaşlar yıllarca palyaçolardan korktu..ilginç, 2 sene önce sirke gittiğimde palyaço sahneye çıkınca millet kahkahalar atrken bende hiçbi gülümseme yoktu. aklıma ne geldi acaba? (tam kingvari bi cümle oldu..neyse )

ben çocukken oturduğumuz evin yanında bir cami vardı. müezzin berbat sesli bir adamdı ve berbat ezan okuyordu. ne zaman ezan okunsa ağlardım. artık ezan okunduğunda ağlamıyorum ama ne yalan söyleyeyim ezan beni acaip huzursuz ediyor.

bizim mahallede zenci bir kadın vardı.
O mahalleye geldiği zaman ben top oynamayı felan bırakır, eve kosardım..

ben delikanlı adamım kardeşim şimdi neysem küçükken de oydum hiç bişeyden korkmazdım...şaka şaka olur mu öyle şey perdelerin arkasındaki gölgelerden korkardım bi de böyle o zamanlar şimdiki parmak izi gibi programlar vardı gece onları izler sabaha kadar tırsardım 8O

bi keresinde odamda oyuncaklarımla oynarken peluş ayının üzerinde örümcek olduğunu görmüştüm.babaaağğ nidalarıyla salona koşup babamdan o örümceği yok etmesini istemiştim. babam da örümceği alıp klozete atmıştı.bu olayın üstüne uzun bi süre tuvaletim geldiğinde yapmayı geciktirmiş, yaparkende örümceğin intikam almak için klozetten çıkmaması için dualar etmiştim.neyseki çıkmadı,artık içim ve *ıçım rahat..

genellikle karanliktan korkardim...bideh cok salakca bişi ama yine de yazcam evdeki esyalari canli zannederdim...böle konustuklarini falan hayal ediyodum sora tüm gece yusuf yusuf=)) ve tabi ki korkunc hikayeler acaip korkardim suan bile okusam böle tırsarım ama o zaman daha coktu tabeh!!=))

Odamda Alf li duvarkagıtları vardı,gece sanki onlar oynar gibi oluyodu.Bide sabaha karsı ezanından korkardım.İmam o ezanı bi baska okuyor

Yatağımın altından bir elin çıkıp bacağıma yapışacağından korkar hep derli toplu,yorgan altında yatmaya çalışırdım,bir de oyuncak bebeklerden korkardım ve oyuncak bebekleri sevmezdim.

Yatağa yattığım an, 15 e kadar falan sayardım, ve o süre sonunda uyuyormuş gibi görünemezsem, odadaki şeytanların bana kötülük yapacaklarını düşünürdüm. Freddy fobisinin tam tersiydi yani . Çok kısa süre sonra da uykuya dalardım. Kısacası, uykunun beni herşeyden koruyacağına inanırdım....