İç mimarlık öğrencisiyim.Dünyada önem kazanan ve iyice değerlenen bir meslek olsa da çok aptal bir tartışmaya giden bir meslek bu.Ne yazık ki mimarlar,iç mimarlardan nefret ediyor,bize gerek olmadığını,bizim işimizin sadece dekorasyon dergilerinden mobilya beğenmek olduğunu söylüyorlar ve internette birçok yerde bunu yapıyorlar,aşırı kırıcı bir dille...Nedeni sadece para kaygısı...(burada mimarlara karşı birşey demiyorum,sadece yanlışlarına dikkat çekiyorum,yanlış anlaşılmasın...)İç mimarlık mobilya beğenen bir meslek değildir.Mimarın tasarladığı binaya ışık,tesisat,akustik,renk,insan faktörleri,uyum,şekil,organizasyon gibi disiplinlerden bakarak mekan tasarlamaktadır.AD Decor gibi hiiiiiç takip etmediğim,takip de etmeyeceğim dergileri takip edip,müşteriye sunmak gibi basit bir iş değildir iç mimari...Ama gel gör bunu insanlara artar.Bugün en küçük detayın bile mühendisliği var,mimarinin niye olmasın?Bir elektrik mühendisi,metalurji mühendisinden nefret ediyor mu hiç?Bunu anlamıyor insanlar...
Gelecek kaygım aşırı derecede var.Geçen gün teknik çizim hocamızla biraz muhabbet ettik ve bize iç mimarlık piyasasının iyice dibe vurduğunu söyledi.Buna gerçekten üzüldüm.Sonra bana "Para için değil,sevdiğin için yapman gerek mesleği..." dedi.Hak verdim ama parasız ne yapılıyor artık?Biz üni.lerde sürünelim,bitirelim sonra şu üni.den mezun işsiz" ya da " 500 YTL'ye çalışan xxx üni.si mezunu" olalım.Yandan da bir ilkokul mezunu bizden ileri olsun.Adaletsizlik bu...İşini iyi yapacak adama değil,torpili olana önem veriliyor.Sonra "Bu ülke niye böyle?"...Bu ülkeye birşeyler verecek beyini mahkum ediyorsun,ondan...
Arkadaşlar günümüzde TR'de tıp dışında hiçbir dalın garantisi yok.Birçok mühendis,mimar,işletmeci,iktisatçı işsiz ama birşey bilmeyen doktorlar bile para kırıyorlar.Küçük şehirlerimizde yaşayanlar bilir..Doktorların çoğu bir Ankara,İstanbul kalitesinde olmaz.Hastalığı bulamazlar,yanlış teşhis koyarlar ama parayı çatır çatır alırlar.Tıp zor ve gerçekten büyük sabır ve vicdani rahatlık isteyen bir meslek...Ama işe para girince,insan sağlığı her yerde olduğu gibi ikinci plana geçiyor.Babalarından mesleği onlar ise daha şanslı,fakat onlarda bu meslekleri isteyerek mi devam ettirecekler?Her nokta ayrı sorun Türkiye'de...
Mesleği severek yapmak,parayı ön planda tutmamak önemli...o zaman ilerleme olur.Fakat devlet doğru düzgün imkan veremiyorken,iki milyon öğrenciye yetecek üni. kontenjanı yokken insanlar "alayım mesleği,para kazanayım da..." telaşına giriyor.Bu da verimi etkiliyor.Bir de torpil var...İnsan içi rahat olmayınca nasıl mutlu olsun?Demokles'in Kılıcı üstümüzdeyken nasıl kaygılı olmayalım?..Hepimiz iyi bir eş,iyi evlatlar,iyi bir hayat standardı istiyoruz ama bunun için umut yok,herşey şansa bağlı...