Pink Floyd Yeni Albüm! The Endless River

İlginç olmuş albüm, kısa parça çok fazla. Bu yüzden mi bilemiyorum, albüm su gibi akıp gidiyor. Ama akılda kalacak fazla şarkı yok. Hayal kırıklığı, olmamış gibi bir düşüncem yok ama, en azından iki üç tane daha uzun, sözlü, akılda kalıcı şarkı olaymış demedim de değil. Biraz alışmak gerek sanırım bu albüme.

Abi ben bariz sevdim, bir defa benim favori albümüm The Division Bell zaten, 1000 kere marooned dinlemişsem bir kere atom heart mother dinlemişimdir. Bunlar da yeni falan değil the Division Bell'in stüdyo provalarından arda kalan şeyler, kırıntılar, prova artıkları vs... Eh zaten onlar da baştan beri öyle pazarladılar, anladığımız anlamda bir albüm bile değil; ne Animals diyen var ne Dark Side ne başka bir şey, farklı şey bekleyenler ne arıyordu ben anlamıyorum aslında, promosyon videoları ortada zaten. İmkanım olsa tüm kaydedilen 20 saatlik "artık" müziği, düzenlemesi falan olmadan o çıplak haliyle de dinlemek isterim. Üstelik bir şarkı haricinde ota boka gönderme yapan şarkı sözleri de yok. Bu arada ben zaten öyle dolaylı anlatıma falan çok gelemem. Gulliver'i okursam cücelerin koca adamı zapt ettiğini düşünürüm ve eğlenirim, arkasındaki politik arka plan bir tarafımda olmaz, hem bana ne?
Roger Waters daha iyi bir basçı olsaydı ve albümlerin alayı enstrumental olsaydı benim en baştan kabulümdü. Ama öyle olmadı. Bu albümde ise bir şarkı hariç şarkı sözü bile yok, süper. Dikkat ederseniz sadece Roger Waters'a laf yetiştiriyorum çünkü kendisini gerçekten severim ve sayarım, Syd Barrett zaten benim için yok hükmünde: Bike diye bir şarkı bestelemiş mecnuna hayatın anlamını soracak adamlar çıkmışsa 60'ların sonu gerçekten ilginç olmalı, kendisi ile ilgili tüm diyeceklerim bu kadar. Neyse ben sevdim yani, benim naçizane düşüncem de bir tek beni bağlar...

Albümü baştan sonra dinledim, bende ''artık 70-80'lerine gelmiş bir insanın faniliğe son bir somut kalıntı bırakma isteği ve hayatını gözlerinin önünde geçirmesi'' hissi uyandırdı, çok floydian birisi değilim sadece tüm albümlerini dinlemiş rock müzik dinleyicisiyim, Pink Floyd'un müziklerini asla sadece şarkı olarak bulmam, çok yöne çekilebilen müzikleri vardır bana göre, bu albümün bu kadar yumuşak olması bana 70 yaşına gelen bir insanın dinginliğini hissettirdi, zaten Pink Floyd'da öyle değil midir, insan hayatını anlatır hep Pink Floyd,hareketli bir gençlik dönemi,35 yaş olgunluğunda bir Gilmour dönemi, biraz yorgun ve durgun bir 40'lı 50'li yaşlar ve şimdi de bu. Albüm baştan sonra eski günleri yad eden ve hayatını dolu dolu yaşamış bir huzur evini hatırlattı bana. Gilmour'un gitarı gerçekten konuşma hissi uyandırdı, sanki konuşuyormuş, birşeyler anlatıyormuş gibi, bazen dingin bazen hareketli, arada söyleyeceklerini unutuyor ve susuyor, sonra hatırlıyor tekrar başlıyor anlatmaya.
Anısına ise Rick Wright'a bir funeral'di bence.
Günümüzde yetişkin bir Serdar Ortaç'ın her yıl albüm çıkardığı düşünülürse 20 yılda hazırlanmış bir Pink Floyd albümüne saygı duymamak çok yerinde olmaz diye düşünüyorum.
Çok garip hissettirmiş bir albümdür, Pink Floyd'un müziğe veda ettiğine canlı tanık olabilmek bize ilerde anlatabileceğimiz birşey daha kazandırdı.

Yavaş ve uzun bir albüm olmuş, gitarlarını çok beğendim.

Etrafta okuduğum yorumlara baktım da genel olarak %75 ya beğenmemiş ya da diğer albümlere benzetmiş. Ben %25'lik kısımdayım ve bu albümün diğer albümlerden farklı, yepyeni bir albüm olarak görüyorum. Her şarkının ayrı bir güzelliği ve tadı var. Muhteşem bir kompozisyon olmuş ve Pink Floyd harika bir iş çıkarmış.

Kesinlikle oturup ya da yatağınıza uzanıp dinlenilmesi gerek bir albüm. Hangi tarzı seviyorsanız sevin bu albümü mutlaka repertuarınıza katmalısınız.

indirip sildiğim tek P.F albümü.

Bu ayki rolling stones dergisinde David Gilmour'la albüm hakkında kapsamlı bir röportaj var.

Single_FACTOR demiş ki:

indirip sildiğim tek P.F albümü.

Hepsini görmek için tıklayın...

Ayıp etmişsin.

Dinledikçe değişik tadları ayırt edebiliyorum yeni yeni şahane bir albüm yapmışlar bence.