Türkiye'de sevk sistemi hikaye, ama bunun yapısal sebepleri de var.
Lise son sınıf öğrencileri tıp fakültesi tercihi yapmadan önce "sizin fakültede TUS'a kolay çalışılıyor mu ?" diye soruyor (iki kez başıma geldi...)
Türkiye'de pratisyen hekimliğin içi boş ve hiç bir zaman dolmadı. Bu ülkede "doktorum" dediğiniz zaman size "ne doktorusun ?" diye sorarlar. Türkiye bu işi yüzüne gözüne bulaştırmış bir ülkedir ve bununla yüzleşmemiz gerekir. Uzman olmayan hekimin kıymetsiz olduğu bir ülkede sevk sistemi işlemez, çünkü hiç kimse birinci basamak sistemine ve hekimine güvenmez. Herkes uzmana ve "hoca"ya gözükmek ister (bilin bakalım bu da kimlerin ekmeğine yağ sürer ?)
Daha acı bir gerçeği de söyleyeyim: Türkiye'nin sağlık profesyonelliği de hikayedir, çünkü lisans uygulaması yoktur. (bunu sokaktaki vatandaşı bırakın, Türkiye'deki hekimler bile tartışmaz, herhalde işlerine gelmediği için ?). O yüzden Türkiye'de hekimlik bir anlamda "ucuz"dur. Fakülteyi bitiren herkese hekimlik yapma yetkisi verilir ! Uzmanlığını bitiren kişi ise ölene kadar uzman hekimlik yapabilir, sistem hiç bir noktada bu kişiye "sen halen ehil bir hekim misin ?" diye sormaz. Bu kafa ile nasıl cerrah yetiştirdiğimizi bir düşünelim mesela ?
Türkiye'de hekim kimliği doğru düzgün (yeniden) inşa edilmeden de bu sorunlar bitecek gibi gözükmüyor. "Matematik-fen sorusu çözebilen" herkesten hekim çıkartmaya kalkan Türkiye'de, hiç kimse bu hekimlerin insanı neden anlamadığına şaşırmasın. Ne kaa ekmek, o kaa köfte...
