Müzik yapacak enerjiyi kaybetmek..

Herkese Merhaba,
Uzunca zamandır yaşadığım bir problemi anlatıp içimi dökmek istiyorum. 3 yıl önce arkadaşlarımla cover grubu kurduk sahneler aldık bir süre böyle devam etti daha sonra grubu projeye çevirip kendi bestelerimizi yapmaya çalıştık. Bir kaç şarkı yaptık ama çok yetersizdik grup olarak hiç birimiz yeterince iyi değildik. Sonra bir süre kendimizi geliştirmeye çalıştık günde 5-6 saat gitar çalıyor kendi altyapılarımı, rifflerimi, sololarımı yazıyordum.. Sonra kendimizi geliştirmiş halde bir kaç şarkı yaptık ama okuldan mezuniyet, askerlik, farklı şehirlerde taşınma gibi nedenlerden ötürü koptuk ve dağıldık. Geriye kalan demoları da arkadaşın yetersiz görmesi üzerine yayınlamadık. Fakat ben yine de kendimi kaptırmış halde tek başıma da olsa altyapılar hazırlıyor üstüne gitar kayıtları falan yapıyordum. Bir nevi keyif almadığım işimin ve hayatımın stresinde kaçıyor, kafa dağıtıyordum. Ama şu son bir senedir özel hayatımda yaşadığım bir takım problemlerden dolayı müzik yapma enerjimi yitirmiş haldeyim. İçimden gitarı elime almak dahi gelmiyor ruhumun bir yanı halen istiyor çalmak, müzik yapmak, albüm yapmak vs. ama diğer yanı da yorgun düşmüş ve hevessiz halde. Bir nevi bipolar gibi. Bazen diyorum kendime tamam başlıyoruz gitarı elime alıyor ve çalmaya başlıyorum, yarım saat dayanamayıp geri bırakıyorum. Ya yaptığım şeyler hoşuma gitmiyor, ya da takılı kalıyorum ve de o eski zamanlar da yaptığım gibi yaratıcı ve etkileyici şeyler ortaya koyamıyorum. Körelmiş gibiyim. Şuan 25 yaşındayım, eskiden 1 gün bile gitar çalmayınca kendimi kötü hissederdim şimdiyse bazen en son ne zaman çaldığımı hatırlamıyorum. Ve en kötüsü kendimi toplayacak motivasyonu bir türlü bulamıyorum. Sadece müzikte de böyle değil, eskiden spor yapardım şimdi hiç içimden gelmiyor bile.. İngilizce mi geliştirmek için setler aldım açıp 5 dk zor baktım. Genel olarak hayata karşı yorgun ve hevessizim. Ama içimde ufak kırıntı da olsa müzik aşkı var başka da hiç bir şey yok. Ona da tutunacak gücümde yavaş yavaş kayboluyor..
Sadece yazmak istedim..

Her insanin basina zaman zaman gelir. Muzik bu, ya dinler ve yaparsin yada sadece dinlersin. Yani muzik zaten her sekilde hayatinda olacak, sen ister yap ister yapma. Cok sevdigim bir hocamin cok guzel bir lafi vardir 'Enseyi karartmaya gerek yok oğlum!'

Bak güzel kardeşim, bunun herkesin başına gelebilecek dönemsel bir şey olmadığını varsayarak özellikle baştan yazayım: alabiliyorsanız profesyonel yardım alın. Birçok yerde kamu kurum ve kaynaklarının pek bilinmeyen imkanları olabiliyor. Önce onları araştırın derim. Burada bizler en fazla atıp tutarız.

Bu uyarıdan sonra da şunu yazayım: Sorun siz değilsiniz.Türkiye'de ve hatta tüm dünyada sizin nesliniz müthiş bir tükenmişlik ile karşı karşıya. Dünyanın kaymağı bitti gitti ve bundan sonra ebeveynlerinden daha müreffeh ki bunu sadece para anlamında demiyorum, yaşayacakların sayısı giderek ve logaritmik olarak azalacak. Para pul neyse de gidip iki nefes alacak yer dahi azaldı. Böyle endişeler arasında millennial ve Gen z. İçinde çok fazla depresyon görüyorum. Normal karşılıyorum.

Profesyonel yardım dışında tek önerebileceğim ise hayatınıza anlam katabilecek ve başka insanlarla yapabileceğiniz uğraşlar. Bu müzik olabikir elbette ama yeri geldiğinde daha başka bir şey de olur. Bazı fikirler için Rebecca Solnit'in hope in the dark kitabını hararetle öneririm. İngilizce demişsin, İngilizceyi geliştirmek için de bir fırsat.

20'li yaşların 2. yarısına girerken toplumun bize dayattığı bazı normlara ulaşamamışsak görünmez bir yükün altına girebiliriz. Burada çelişkiler var işte insanlar bizden işin iyimi, eş buldun mu, araba aldın mı , birşey başardın mı gibi beklentilerini yansıtabilirler. Burada en önemli sıkıntı biz başkalarının yargılarını tatmin için pek de istemediğimiz bir şey istiyor muyuz ? Kendi istediğimiz aslında ne ? Bu gibi sorularla ilgili olarak yüzleşmemiz lazım. Yani profesyonel yardım da faydalı olabilir akvaryumdaki balık akvaryumun içinde olduğunu farkında olmadan hep aynı duvarlara çarpıyor olabilir.

Maalesef depresif ruh halinden kaynaklı bir durum. Ben de dahil olmak üzere azımsanmayacak kadar insanın ruh hali bu yönde. 15 senedir gitarla yatıp gitarla kalkan biri olarak, bir senedir gitar bile çalmadım. Genel olarak ülke genelindeki huzursuzluğun bireysel hayatlardaki yansımalarının sonucu olarak görüyorum ben bu durumu. Size tavsiyem daha fazla ilerleyip günlük hayatınızı etkileyecek duruma gelmeden önlem almaya çalışın derim. İyi hissetmek diye kitap var genelde öneriliyor, aklınızda olsun derim.

Öncelikle hepinize yorumlarınız için teşekkür ederim.

agackakan demiş ki:

Bak güzel kardeşim, bunun herkesin başına gelebilecek dönemsel bir şey olmadığını varsayarak özellikle baştan yazayım: alabiliyorsanız profesyonel yardım alın. Birçok yerde kamu kurum ve kaynaklarının pek bilinmeyen imkanları olabiliyor. Önce onları araştırın derim.

Hepsini görmek için tıklayın...

Bu konuyu açmak istemiyordum ama madem en çok önerilen şey profesyonel yardım almak. Evet 1-1,5 sene önce aldım. Sonuç; Daha kötü oldum. İlaçların getirdiği sahte mutluluk ve boşvermişlik; Benim mevcut olan hazlarımı daha da yitirmeme, her şeyi boşvermenin getirdiği serseri mayınlıkta bir şeyi aşmak yerine kaçıyor olmaya ve ciddi sonuçlar doğracak problemleri gözardı edip sonrasından duvara toslamama sebep oldu. Yani profesyonel yardım bana yaramadı. Yeni başlayan psikolojik depremim bir enkaza dönüşene kadar o enkazı pozitiflik adı altındaki sahte kaçışlarla göz ardı etmemi sağladı. Gözlerimi açtığımdaysa enkazın içindeydim. Diğer dediklerinize de katılıyorum.

woodsmoke demiş ki:

20'li yaşların 2. yarısına girerken toplumun bize dayattığı bazı normlara ulaşamamışsak görünmez bir yükün altına girebiliriz. Burada çelişkiler var işte insanlar bizden işin iyimi, eş buldun mu, araba aldın mı , birşey başardın mı gibi beklentilerini yansıtabilirler. Burada en önemli sıkıntı biz başkalarının yargılarını tatmin için pek de istemediğimiz bir şey istiyor muyuz ? Kendi istediğimiz aslında ne ? Bu gibi sorularla ilgili olarak yüzleşmemiz lazım. Yani profesyonel yardım da faydalı olabilir akvaryumdaki balık akvaryumun içinde olduğunu farkında olmadan hep aynı duvarlara çarpıyor olabilir.

Hepsini görmek için tıklayın...

Toplumun ailenin dayattığı benden beklenilen hiç bir beklenti umrumda değil. Profesyonel yardımın tek faydası diyebileceğim şey de budur. Tek istediğim müzik yapmaktı. Halen daha istediğim bu. Fakat hayatın olumsuz zoraki getirileri içimdeki hevesi ve kendimi verecek gücü yokediyor. Fight Club'ın ünlü repliğindeki Palahniuk alıntısı gibi; "Hepimiz birgün milyoner, sinema tanrısı veya rock yıldızı olacağımıza inandırılarak televizyon ile büyütüldük. Ama olmayacağız. Ve yavaş yavaş bu gerçeği öğreniyoruz. Ve çok çok öfkeliyiz."

Sadece kendimi müziğe vermek istiyorum bir şeyler yapmak ve ortaya koymak istiyorum. Benim için popülarite ya da maddi çıkarımlar söz konusu bile değil. Sadece müzik. Ve kendimi müziğe, psikolojik uyuşturmalarla veya pozitif kaçışlarla vermek istemiyorum. Daha önce denedim olmuyor bu dünyanın en güzel yerindesin ama aklın hep kaygılarında ve korkularında gibi bir şey ya da tam tersi karanlığın içindesin ama dünyanın en güzel yerinde olduğunu hayal ediyorsun gibi. Bir sıkışmışlık bir kendi içinde çatışma. Sadece saf bir şekilde gitara ilk başladığım günkü gibi saf, doğal, kaygısız, beklentisiz ve nötr bir ruh haliyle kendimi müziğe verdiğimde başarılı olacakmışım gibi geliyor yani olmasa bile en azından bir de onu denemek istiyorum. Ama şu an ruh haline o kadar uzaktayım ki yakınlaşacak gücü kendimde bulamıyorum..