Asosyallik
- Konuyu açan go_hell
- Başlangıç tarihi
Asosyal biri değilim. İnsanlardaki asosyallik örneklerinin tek sebebi bence hat saffada "Utangaçlık" yani "İnsan içine çıkma korkusu"dur. Bütün materyallerin üzerine fazlaca gidildiğinde, potansiyel asosyal insanlar öldürecek zaman buluyorlar ve doğal olarak asosyal oluyorlar. Hepsi bu. 🙂 Genetik bence bu.
asosyal:toplum bilimi genel kabul görmüş kuralların dışında hareket eden.
bizim toplumumuzun kuralları hayatı zorlaştırıyor, samimi bir birey bulmak çok zor herşey yapmacık bir şekilde yürüyor ve bunlara uymayanları da asosyal diye tabir ediyorlar... akrabalar gelir eve sevmesende ''aaa hoşgeldin çok özledim seni'' gibi cümlelerle başlarlar söze ve sonrasında ''yok yok ne ayıbı memnun oldum'' deyip arkandan kuyunu kazarlar... işyerinde zorunlu sosyal faaliyetlere katılırsın, doğum günü hadi hediye parası topla, bebek doğurdu altın parası topla gibi hiçte seni ilgilendirmeyen hatta hoşlanmadığın insanlara hediye almak zorunda kalırsın, arkadaşların çağırır çok önemli bir işin vardır hadi ayıp olmasın diye gidersin aklın başka yerde kalsada... ben hatır için çiğ tavuk yemeyi sevmiyorum ve doğru dürüst davranmayan insanı... bana bir arkadaşım hediye alacaksa mecbur olduğu için değil gözlerine baktığımda benim için birşey yaptığı için mutlu olduğunu hissettmem lazım eeee bunuda söyleyince asosyal oluyorsun işte... zorunlu özel gün kutlamalar vs vs örnekleri çoğaltabiliriz ... insanlar nedense bir kalıba sokulmuş o kadar çok mecburiyetleri var ki hayatta ve bunu bekleyenler, zehir ediyoruz birbirimize hayatı, birey istemiyorsa sevmesin,alkışlamasın,sinemaya gitmesin vs vs bana annem asosyal der, kendi arkadaşların dışında duvar örmüşsün sınır çizmişsin kimse geçemiyor gibi (arkadaşlarım 5 parmağımı geçmez) mecbur olduğum için birşey yapmak beni mutsuz ediyor bu yüzden de neyi istiyorsam ne ile mutluysam öyle yaşamak istiyorum bu diğerlerini küçümsemek dışlamak yada başka birşey değil kendini beğenmek hiç değil... saygı eksiliği var toplumumuzda birbirimizin seçimlerini yada tercihlerini hazmedemiyoruz-nedense-... işin birde şu boyutu var bazı kişilerin asosyal olması depresyona da dayanabiliyor bu tamamen yaşadıklarıyla alakalı bir durum hastalık... birde karakter meselesi hani tabiri caizse herkese uyuz olan kendinden başkasını hiçe sayanlar vardır küçük gören iplemeyen bunuda ayırmalı buda hastalık çünkü... bir söz varya ''hatasız dost arayan dostsuz kalır'' diye fazla da irdelememek lazım asosyal deyip abartmayalım 🙂
bizim toplumumuzun kuralları hayatı zorlaştırıyor, samimi bir birey bulmak çok zor herşey yapmacık bir şekilde yürüyor ve bunlara uymayanları da asosyal diye tabir ediyorlar... akrabalar gelir eve sevmesende ''aaa hoşgeldin çok özledim seni'' gibi cümlelerle başlarlar söze ve sonrasında ''yok yok ne ayıbı memnun oldum'' deyip arkandan kuyunu kazarlar... işyerinde zorunlu sosyal faaliyetlere katılırsın, doğum günü hadi hediye parası topla, bebek doğurdu altın parası topla gibi hiçte seni ilgilendirmeyen hatta hoşlanmadığın insanlara hediye almak zorunda kalırsın, arkadaşların çağırır çok önemli bir işin vardır hadi ayıp olmasın diye gidersin aklın başka yerde kalsada... ben hatır için çiğ tavuk yemeyi sevmiyorum ve doğru dürüst davranmayan insanı... bana bir arkadaşım hediye alacaksa mecbur olduğu için değil gözlerine baktığımda benim için birşey yaptığı için mutlu olduğunu hissettmem lazım eeee bunuda söyleyince asosyal oluyorsun işte... zorunlu özel gün kutlamalar vs vs örnekleri çoğaltabiliriz ... insanlar nedense bir kalıba sokulmuş o kadar çok mecburiyetleri var ki hayatta ve bunu bekleyenler, zehir ediyoruz birbirimize hayatı, birey istemiyorsa sevmesin,alkışlamasın,sinemaya gitmesin vs vs bana annem asosyal der, kendi arkadaşların dışında duvar örmüşsün sınır çizmişsin kimse geçemiyor gibi (arkadaşlarım 5 parmağımı geçmez) mecbur olduğum için birşey yapmak beni mutsuz ediyor bu yüzden de neyi istiyorsam ne ile mutluysam öyle yaşamak istiyorum bu diğerlerini küçümsemek dışlamak yada başka birşey değil kendini beğenmek hiç değil... saygı eksiliği var toplumumuzda birbirimizin seçimlerini yada tercihlerini hazmedemiyoruz-nedense-... işin birde şu boyutu var bazı kişilerin asosyal olması depresyona da dayanabiliyor bu tamamen yaşadıklarıyla alakalı bir durum hastalık... birde karakter meselesi hani tabiri caizse herkese uyuz olan kendinden başkasını hiçe sayanlar vardır küçük gören iplemeyen bunuda ayırmalı buda hastalık çünkü... bir söz varya ''hatasız dost arayan dostsuz kalır'' diye fazla da irdelememek lazım asosyal deyip abartmayalım 🙂
E
efecan1919
Konu biraz eski ama ilgimi çektiği için mesaj atıyorum. Okuduğum kadarıyla birçok arkadaş benimle aynı sorunlara ya da davranış biçimine sahip. Ben asosyalliği bir tercih olarak yapmadım ama ilkokula başladığımdan beri çevremdekiler tarafından hep sessiz ve içine kapanık biri olarak tanımlandım. Samimi olduğum insanlarla muhabbet ederim ancak okul gibi ya da başka kalabalık ortamlarda sıkılganımdır.
Ben aslında asosyal değildim sadece yanımda olanlarla ilgili oluyor.Okulda asosyalim sadece orda konuşmam.Konuşsam da susmam.Pc başında da oturuyorum, metal müzik de dinliyorum ama tam anlamıyla asosyal sayılmam.Asosyallik aslında herşeyden uzaklaşmak ve yalnızlığınla kalmak gibidir.Hergün yalnız kalıp düşünmeye ihtiyacımız oluyor fakat asosyallik kişilerle anlaşmayla ilgili diye düşünüyorum.
P
pinek87
ben tam anlamıyla asosyal olduğumu düşünmüyorum mesela genel asosyal tanımı şudur:insanlardan devamlı kaçan,köşelerde yaşayan,zorunlu olmadıkça dışarıya çıkmayan,otobüs şoförüyle,muavinle,tezgahtarla,garsonla bile konuşmaya çekinen,vaktinin tümünü internette msn'de,facebook'ta,forumlarda vs. geçiren ya da oyun oynayan,tv izleyen kişiler.ama benim asosyalliğim sadece arkadaş çevresiyle ilgili yani kimseyi yanımda istemiyorum.aslında eskiden sık olmasa da onlarla çıkar,sinemaya,yemeğe,konsere vs.giderdim ama o kişilerin aslında sadece menfaatlerine çalıştıklarını görünce ve bazı kişilerin gerçekten kendini beğenmiş davranışları ve pas vermemeleri nedeniyle "siz pas vermezseniz ben hiç vermem,hiçbirinizi istemiyorum" dedim ve o günden sonra hayatıma arkadaş almamaya özen gösterdim.pişman mıyım?çok da değilim aslında arada belki bir-iki potansiyel iyi arkadaşı geri çevirmiş olabilirim ama benim doğamda var galiba bugüne kadar yani çocukluktan başlayarak kiminle arkadaş olduysam hepsiyle bi şekilde aram bozuldu samimi arkadaşlarım ya başka birini buldular beni bıraktılar ya ben onların istediği bişeyi yapmadım öyle bıraktılar ya da ben onları çıkarcı oldukları için terk ettim(lisedeyken okul değiştirme durumum vardı en yakın arkadaşım"umarım gitmezsin,çok üzülüyorum,sen olmazsan ben kiminle konsere gidicem?"demişti sonra o "en iyi" arkadaşım şu cümleyi kurmuştu:"zaten sadece konsere beraber gidebilmek için okuldan ayrılmanı istemiyorum"bu "en iyi"arkadaş,beni kendi servis arabasında beklemeye çağırıp beni orada bırakıp başka biriyle de takılmıştı.doğumgününü kutlamak için aradığımda kendisinden"işim var şimdi nie aradın?"cevabını da almıştım o olay bardağı taşıran son damla olmuştu zaten.ha,bu yalnızca bi örnek diğer "iyi" arkadaşlardan da buna benzer şeyler görmüştüm.17 yaşında canıma tak etti ve hiç kimseyle asla ve asla samimi arkadaş olmamaya karar verdim.
işte dediğim şu:benim asosyalliğim sadece arkadaş çevremin,bununla birlikte de cafe,bar kıl tüy kültürümün gelişmemiş olması.onun dışında bir dükkana girdiğimde istediklerimi rahatça söyleyebilirim,onlarca şey denedikten sonra tezgahtara "bunlar içime sinmedi" diyip hiçbir şey almadan o dükkandan çıkabilirim.dolmuşta şoföre ineceğim yeri söyleyebilirim.kendi başıma sinemaya,tiyatroya ve (yeri ve saati uygun oldukça)konserlere giderim bunlarla bi sorunum yok...bunların hepsini rahatlıkla yapabiliyorum
işte dediğim şu:benim asosyalliğim sadece arkadaş çevremin,bununla birlikte de cafe,bar kıl tüy kültürümün gelişmemiş olması.onun dışında bir dükkana girdiğimde istediklerimi rahatça söyleyebilirim,onlarca şey denedikten sonra tezgahtara "bunlar içime sinmedi" diyip hiçbir şey almadan o dükkandan çıkabilirim.dolmuşta şoföre ineceğim yeri söyleyebilirim.kendi başıma sinemaya,tiyatroya ve (yeri ve saati uygun oldukça)konserlere giderim bunlarla bi sorunum yok...bunların hepsini rahatlıkla yapabiliyorum
Doğru söylüyorsun. Daha da çok sebebi var bunun benim için... Mesela insanlara pek güvenmem. Sosyalliğin anlamını biliyorum ve bu anlam benim için anlamsızlık gibi... Yani güvenmek çok zor. Birşeyler paylaşmak daha da zor. Git gide asosyal oldum. =) Sadece okulda sakin, içine kapanık biriydim ama artık asosyallik bir yaşama şekli sayılır bende. Pek fazla kimseyle konuşmam... Sessiz kalmayı tercih ederim. 🙂FyrkanThrash demiş ki:
İnsanlarla zor samimi olurum. Sessiz olarak algılanmamın sebebi bu... Herkesin bir alanı vardır ve ben de asosyal alandayım. Bana göre asosyallik kontrollü hareket etmektir. =) Ama sosyallere göre asosyalliğin anlamı daha da başkadır. Okulda fazla içine kapanık olduğum merak ediliyor. Ama ben onların merak ettikleri şeyi onlara açıklamak istemiyorum. Tuhaf bakışlar üzerimdeyken zaten açıklama isteği de kalmıyor bende. Asosyalim diyorum...
Görüyorum ki asosyallik dışlanma sebebi bile olabiliyor ülkemizde. Halbuki kontrollü olmaktır asosyallik. =)
Ben bu konu üzerine baya düsündüm ve sanırım lisede başladı bende asosyallik, ondan öncesindede çok konuskan,girişken biri değildim ama ne farkeder.. aslında şimdilerde bu daha çok bir duruş gibi oldu bende yani benimsedim, en iyisi böyle aslında kimseye fazla güvenmem, belkide insanların iğrençliği yüzünden böyle oldum bilmiyorum.. herkesle iletişim kurarım iyi veya kötü onda bi sıkıntım yok ama benim icin hiç bir sorunu yok bu durumun, bu arada bir secim değildir asosyallik... çünkü asosyal biri istediği zaman sosyal bir insan olamaz.
- Konu Sahibi Konu Sahibi
- #213
back to asosyalizm
Benzer Konular
