Marc Bonilla, Satriani ile aynı dönemlerde San Francisco civarlarınn en tanınmış gitar hocalarından biri olmasına karşın, kariyer olarak daha farklı bir yolda ilerlemesi nedeniyle oldukça az bilinen bir isim. Soundtracklerde çalmasıyla da tanınıyor. Aslında Glenn Hughes, Ronnie Montrose ve Keith Emerson gibi çok büyük isimlerle çalışmaları var, ama az sayıda enstrümantal albümü var.
Bonilla; sürat veya tekniğe dayalı olmaktan ziyade, tadında ve müthiş cümlelerle çalan bir virtüöz. Tremolo kolunu da çok titiz bir şekilde kullanıyor. Gitara basbayağı şarkı söyletir gibi çaldığı, çok hoş cümleleri var.
Ben Bonilla'yı "American Matador" albümü ile tanımıştım; albümle aynı adı taşıyan açılış parçası gerçekten çok özel, insanı daha ilk notasıyla vuran bir parçadır. Albümün geri kalanı çok daha blues-rock ve bazen de Satriani tadında parçalar içerse de, enstrümantal "Whiter Shade of Pale" versiyonu da yine efsanedir. Aynı parçanın vokalli versiyonunda da Glenn Hughes vardır ki, o zaten tadından yenmez.
Bonilla; sürat veya tekniğe dayalı olmaktan ziyade, tadında ve müthiş cümlelerle çalan bir virtüöz. Tremolo kolunu da çok titiz bir şekilde kullanıyor. Gitara basbayağı şarkı söyletir gibi çaldığı, çok hoş cümleleri var.
Ben Bonilla'yı "American Matador" albümü ile tanımıştım; albümle aynı adı taşıyan açılış parçası gerçekten çok özel, insanı daha ilk notasıyla vuran bir parçadır. Albümün geri kalanı çok daha blues-rock ve bazen de Satriani tadında parçalar içerse de, enstrümantal "Whiter Shade of Pale" versiyonu da yine efsanedir. Aynı parçanın vokalli versiyonunda da Glenn Hughes vardır ki, o zaten tadından yenmez.
