Forumda bir ara çokça blues-blues rock dinleyicisi ve SRV hayranı vardı.
O nedenle Duarte'nin başlığı olmaması enteresan. Bu başlığı benim gibi 80'ler shred kökeninden gelen birinin açması ise basbayağı ironik
Bir süre önce, sofistike blues çalan nispeten daha genç bir gitar virtüözü dalgasından bahsetmiştim.
Duarte ise biraz bunların anti tezi gibi; ama bazı noktalarda onlarla da birleşiyor. Korkusuz çalıyor adam; inanılmaz bir tuşe ve dehşet bir klavye hakimiyeti var, sadece blues etkilenimli olmadığı çok açık, ama sofistike olmaya uğraşmıyor.
SRV artı Hendrix'in delişmen bir rock enerjisi ile çalan hali adam. Duyduğuma göre Coltrane hayranı imiş (bu çok ilginç; Derek Trucks da öyleymiş) Belli ki bu adamların sıradışı blues gitaristleri olmasını sağlayan şey, bu açık fikirli tavırları ve çok farklı yerlerden beslenmeleri. Duarte'nin Coltrane'in saksafon sololarının transkripsiyonunu yapıp çaldığını ve çatır çatır nota da okuduğunu işittim ki, bir bluescu için bunlar iyice garip...
Açık konuşayım, uzun süredir bana bir blues rock albümünü baştan sona dinletecek adam bulamıyordum. Ama sonunda bu adamı keşfettim
Canlı performansta açılan, hatta birazcık şöyle kafayı kırarak çalabilen adam, özellikle de trio filan çalıyorsa, tadından yenmiyor.
Burada özellikle bir cover performansını paylaşmak istedim.
Bizde Sertap Erener versiyonu ile bilinen One more cup of coffee, aslında bir Bob Dylan bestesi malum. Blues-rock tayfasının Dylan şarkıları ile flörtü de malum; Hendrix ve efsane All along the watchtower versiyonu vs...
Neredeyse 12 dakika çalmış, şarkıya takla attırmışlar. Hem çok beğendim, hem de kıskançlıktan çatladım. Şöyle bir trio bulamadım/kuramadım
Double time çaldıkları yerde bile Duarte akorları takip ediyor ve son derece modern/outside bir his oluşuyor. Şarkı avantgarde bir hale gelmiş neredeyse. Gerçekten de meselenin çalınan şarkı değil, onun nasıl çalındığı ile ilgili olduğunu bir kez daha ispatlıyor adam.
O nedenle Duarte'nin başlığı olmaması enteresan. Bu başlığı benim gibi 80'ler shred kökeninden gelen birinin açması ise basbayağı ironik
Bir süre önce, sofistike blues çalan nispeten daha genç bir gitar virtüözü dalgasından bahsetmiştim.
Duarte ise biraz bunların anti tezi gibi; ama bazı noktalarda onlarla da birleşiyor. Korkusuz çalıyor adam; inanılmaz bir tuşe ve dehşet bir klavye hakimiyeti var, sadece blues etkilenimli olmadığı çok açık, ama sofistike olmaya uğraşmıyor.
SRV artı Hendrix'in delişmen bir rock enerjisi ile çalan hali adam. Duyduğuma göre Coltrane hayranı imiş (bu çok ilginç; Derek Trucks da öyleymiş) Belli ki bu adamların sıradışı blues gitaristleri olmasını sağlayan şey, bu açık fikirli tavırları ve çok farklı yerlerden beslenmeleri. Duarte'nin Coltrane'in saksafon sololarının transkripsiyonunu yapıp çaldığını ve çatır çatır nota da okuduğunu işittim ki, bir bluescu için bunlar iyice garip...
Açık konuşayım, uzun süredir bana bir blues rock albümünü baştan sona dinletecek adam bulamıyordum. Ama sonunda bu adamı keşfettim
Canlı performansta açılan, hatta birazcık şöyle kafayı kırarak çalabilen adam, özellikle de trio filan çalıyorsa, tadından yenmiyor.
Burada özellikle bir cover performansını paylaşmak istedim.
Bizde Sertap Erener versiyonu ile bilinen One more cup of coffee, aslında bir Bob Dylan bestesi malum. Blues-rock tayfasının Dylan şarkıları ile flörtü de malum; Hendrix ve efsane All along the watchtower versiyonu vs...
Neredeyse 12 dakika çalmış, şarkıya takla attırmışlar. Hem çok beğendim, hem de kıskançlıktan çatladım. Şöyle bir trio bulamadım/kuramadım
Double time çaldıkları yerde bile Duarte akorları takip ediyor ve son derece modern/outside bir his oluşuyor. Şarkı avantgarde bir hale gelmiş neredeyse. Gerçekten de meselenin çalınan şarkı değil, onun nasıl çalındığı ile ilgili olduğunu bir kez daha ispatlıyor adam.