Hayat tavsiyesine ihtiyacım var.

Selamlar abilerim ve ablalarım.

Başlıkta belirttiğim gibi tavsiye, dertleşme ne olursa bir şeye ihtiyacım var.Bu aralar çok kötü durumdayım.Psikolojik olarak çöküntüdeyim.18 yaşındayım.Ergenlik/Gelişim çağı vb. tarzda bir psikolojik bunalım değil.Bunları çoktan aştım zaten.Çok zorlu bir hayatım var.3 yıldır yoğun bir tempoda hem okul hayatı, yeri gelince de iş hayatını da beraberinde götürdüm.Çok yoruldum.Bedenen yıprandım.Psikolojik olarak yıprandım.Artık hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Insanlardan nefret eder duruma geldim.Tahammül seviyem sıfırlandı.Uzun zamandır sinirlenip arkadaşlarımı kendimden uzaklaştırıyorum.

Ailem psikolojik olarak beni bunaltıp baskı uyguluyor.Aileme barınma ve beslenme dışında hiçbir yüküm yok.Her zaman kendi ihtiyaçlarımı kendim karşılamaya çalıştım kendi paramla kendi maaşımla.Kendim karşılayamadığım zaman asla ailemden bir şey istemedim.Yeri geldi ısrar ettiler yine hiçbir şey istemedim.Bu kadar iyi niyetli davranmama rağmen bana psikolojk olarak yüklenip hala daha bazen onlara yükmüşüm gibi davranıyorlar.5 yıl önce hayatım çok radikal bir biçimde değişti.Bunu anlatamayacağım çünkü özel ailevi bir mesele.Zaten bu radikal değişimle hayatım bir bok çukuruna dönüşmüşken daha da yordular beni.

Artık hiçbir şeyden keyif alamaz, asosyal, tahammülsüz sinir hastası, psikokojisi bozuk bir birey oldum.Hayata karşı küs değilim, intihar etmek gibi bir eğilimin yok çünkü bu tip saçmalıklar yüzünden bana verilmiş bir şansı heba etmek istemiyorum ve hala bu pislik düzende yapmak ve başarmak istediğim şeyler var.Ama artık eskisi gibi inancım, hevesim yok.Her türlü yıprandım.Şu 3 yılda geçirdiğim değişime arkadaşlarımın verdiği tepkisi "yaşlandın" oldu.Ne yapacağımı nasıl düzelebileceğimi bilmiyorum.Eskiden ufak tefek bunalımlar yaşıyordum (5 yıl önceki ailevi hayatımda oluşan değişimden ve okulla birlikte işi yürütmekten dolayı).Bu küçük bunalımların üstesinden müzikle, düşünmekle geliyordum.Ama artık hiçbir şey beni rahatlatmıyor.Hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Dışarı bile çıkamıyorum hem hastalıktan ötürü hem de param yok.Bilemiyorum artık...

Hem imkansızlıklar, hem ailemden gördüğüm muamele beni bitirdi.Bu yaşta saçım beyazlarla doldu.Sinirden stresten kaşlarım bile dökülüyor.Ağız tadıyla internette bile takılamıyorum çünkü ailem, benim moralimi bozacak bir şeyi illa ki buluyor.Üniversiteye geçtim.Bu yıl kyk bursu için başvuracağım.Ama bununla sadece okul hayatımı idare edebilirim.Artık evim bile benim için laboratuvar gibi geliyor. 4 duvar arasında denek faresiymişim de psikokojim sınanıyormuş sanki.Içimi rahat rahat dökmeyi sevmeyen birisiyim.Dertlerimi paylaşmayı kattiyen sevmem.Arkadaşlarıma da aynı şekilde asla açılmam.Bana verebileceğiniz her türlü nasihate açığım.Lütfen teselli etmeye çalışmayın çünkü anlamlı cümlelerin, güzel tesellilerin gücüne olan inancım kalmadı artık.
 
Son düzenleme:
  • Konu Sahibi Konu Sahibi
  • #3
Abi 18 çok erken, bu iş ileride de değişmiyor. Hayat boş, bi amaç yok. Ne yaparsan yap böyle ilerliyor. Kendine çekilebilir kılmaya bak hayatı.
Abi bir amaç ya da anlam arayan birisi değilim.Kendimce hayat amacım ve hayatın anlamını ilke edindim.Dünyaya ve yaratılmış hiçbir canlıya zarar vermemek, bir bitkinin bile yaşama hakkının olduğuna ona bir birey gibi davranıp saygı duymamız gerektiğine inanan birisiyim.Bu Dünya'ya iyilik yapıp yaşayıp, yaşatmak için geldiğimize inanan biriyim.

Yani hayatın anlamı konusunda bir boşluk hissetmiyorum.Sadece çok yıprandım.Hiçbir şeyden keyif alamaz durumdayım.Alkol ya da tütün kullanmıyorum.Kullanmak istemiyorum.Dini inanışım var ama doğru şekilde dinimi yaşamıyorum.Başta dediğim gibi sadece iyi bir canlı olmayı amaçlıyorum.Din benim için sadece yaratılışın bir açıklaması.Yani dini anlamda da bir boşluk doldurup kafamı dağıtamıyorum.

Eskiden küçük bunalımlarımı atlatmak için Pink Floyd dinleyip kafamı boşaltırdım.Ama artık o kadar sinirli, üzgün, yorgun bir haldeyim, bu duyguları o kadar yoğun yaşıyorum ki...Hiçbir şeyden keyif alamaz hale geldim.Hem de dediğin gibi bu kadar erken bir yaşta.Depresyonda olduğumu düşünmüyorum ama çok kötü bir psikolojideyim.Çıkış noktası bulamıyorum.Her geçen gün daha da bunalıyorum.
 
Selam kardeşim,
Senden büyüğüm ama sana hayat tavsiyesi verebilecek kadar yaşadığımı düşünmüyorum. Ama naçizane birkaç önerim var. Bu hayatın anlamsız ve boş olduğu bir gerçek ama yine de mutlu olunacak veya sevilecek şeyler var bunların peşini asla bırakma derim. İçinden gelmiyor biliyorum ama ne zaman şiddetli bir karamsarlığa kapılsan en azından çık dışarı, tak kulaklığı bir dolaş tek başına. Kafanı dinle, evreni dinle, yıldızları seyret. Mutlaka iyi gelecektir. Kafanı dağıtacak hobilerin olsun enstrüman çalmak veya spor yapmak gibi onlarla yoğun bir şekilde ilgilenince inan bana böyle düşünmeye fırsat kalmıyor. Sana akıl vermekten başka vereceğim tek bir tavsiye var. O da Dream Theater dinle(sözlerini okuyarak) eminim ki o anki ruh haline göre bir melodi çalacaklardır. Hatta bir tane gecenin şarkısı bırakayım:

Dream Theater - In the name of god

Kendine iyi bak.
 
Son düzenleme:
  • Konu Sahibi Konu Sahibi
  • #5
Selam kardeşim,
Senden büyüğüm ama sana hayat tavsiyesi verebilecek kadar yaşadığımı düşünmüyorum. Ama naçizane birkaç önerim var. Bu hayatın anlamsız ve boş olduğu bir gerçek ama yine de mutlu olunacak veya sevilecek şeyler var bunların peşini asla bırakma derim. İçinden gelmiyor biliyorum ama ne zaman şiddetli bir karamsarlığa kapılsan en azından çık dışarı, tak kulaklığı bir dolaş tek başına. Kafanı dinle, evreni dinle, yıldızları seyret. Mutlaka iyi gelecektir. Kafanı dağıtacak hobilerin olsun enstrüman çalmak veya spor yapmak gibi onlarla yoğun bir şekilde ilgilenince inan bana böyle düşünmeye fırsat kalmıyor. Sana akıl vermekten başka vereceğim tek bir tavsiye var. O da Dream Theater dinle(sözlerini okuyarak) eminim ki o anki ruh haline göre bir melodi çalacaklardır. Kendine iyi bak
Selamlar abi.

Tavsiyen için çok teşekkür ederim.Iyi niyetin ve ayırdığın zaman çok kıymetli unsurlar.3 yıldır bu bunalımları gitar, müzik ve yürüyüşlerle atlattım.Ama artık hiçbir işe yaramıyorlar.Çok yoğun bir pislikteyim.Hayata olan inancım hala var.Hayattan vazgeçicek bir karakterim yok.Her zaman mücadele edeceğim.Ama bunu yapmayı istesem de artık mecalim kalmadı.Hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Tüm gün yatağımdan çıkmamak dışında hiçbir şey iyi gelmiyor.Mutsuz olmaktan bıktım.Bu duygu hali başka şeylerden keyif almamı da engelliyor.Saçma sapan bir çıkmazdayım.

Duygularımın yoğunluğunu bu kadar karamsar anlattığım için bana; abartma, saçmalama, boş yapma, ergen diyecek birileri illa ki olacaktır.Onları inandırmak gibi bi gayem yok.Cidden bu kadar yoğun yaşamak için bir sürü saçma şey yaşadım.Benden daha kötü durumda olan insanları gördükçe halime şükrediyorum.Ama bazen kaldıramayacağım yüklere sahip olduğumu düşünüyorum.Isyanlar ediyorum kendi içimde.Yine de hiçbir faydası olmuyor ve ironik bir biçimde bu yükler günden güne artıyor...
 
Selamlar abi.

Tavsiyen için çok teşekkür ederim.Iyi niyetin ve ayırdığın zaman çok kıymetli unsurlar.3 yıldır bu bunalımları gitar, müzik ve yürüyüşlerle atlattım.Ama artık hiçbir işe yaramıyorlar.Çok yoğun bir pislikteyim.Hayata olan inancım hala var.Hayattan vazgeçicek bir karakterim yok.Her zaman mücadele edeceğim.Ama bunu yapmayı istesem de artık mecalim kalmadı.Hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Tüm gün yatağımdan çıkmamak dışında hiçbir şey iyi gelmiyor.Mutsuz olmaktan bıktım.Bu duygu hali başka şeylerden keyif almamı da engelliyor.Saçma sapan bir çıkmazdayım.

Duygularımın yoğunluğunu bu kadar karamsar anlattığım için bana; abartma, saçmalama, boş yapma, ergen diyecek birileri illa ki olacaktır.Onları inandırmak gibi bi gayem yok.Cidden bu kadar yoğun yaşamak için bir sürü saçma şey yaşadım.Benden daha kötü durumda olan insanları gördükçe halime şükrediyorum.Ama bazen kaldıramayacağım yüklere sahip olduğumu düşünüyorum.Isyanlar ediyorum kendi içimde.Yine de hiçbir faydası olmuyor ve ironik bir biçimde bu yükler günden güne artıyor...
Senden kötüleri görüp şükretmen ve asla pes etmeyecek olman taktire şayan doğrusu. Seni anlıyorum ama maalesef fazla yardımcı olamayacağım. Bence bir psikoloğa git onunla sohbet etmek seni rahatlatacaktır. Benim de 15 yaşlarında sıkıntılarım vardı ama benimki daha çok şöyleydi: kolum ağrıyor kalp krizi mi, ölecek miyim. Psikoloğa gittim ve baya bi rahatlattı he şimdi de var ama çok az. O yüzden bence bir git derim.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi
  • #7
Senden kötüleri görüp şükretmen ve asla pes etmeyecek olman taktire şayan doğrusu. Seni anlıyorum ama maalesef fazla yardımcı olamayacağım. Bence bir psikoloğa git onunla sohbet etmek seni rahatlatacaktır. Benim de 15 yaşlarında sıkıntılarım vardı ama benimki daha çok şöyleydi: kolum ağrıyor kalp krizi mi, ölecek miyim. Psikoloğa gittim ve baya bi rahatlattı he şimdi de var ama çok az. O yüzden bence bir git derim.
Malesef psikoloğa gidecek imkanım yok abi.En yakın devlet hastanesi GATA.Virüs döneminde GATA'ya gidip 70 yaşında olan anneannemi riske atamam :( .Virüs bittikten sonra sanırım ilk işim psikolojik destek almak olacak.
 
Kankam senden 1 yaş büyüğüm tam olarak aynı olmasa da yakın şeyleri ben de yaşadım yaşıyorum da. Bunun temel sebebi aslında tamamen aile baskısı ve bunu bütün Türk ebeveyni çocuğuna yapıyor. Aslında psikolojik açıdan büyük bir yanlış. Güzel ülkemde daha reşit olur olmaz hatta reşit bile olmadan hayal kurmana bile fırsat verilmemeye başlanıyor. "Evladım iş bul evde mal mal yatma." "Bak bilmem kimin oğlu aynı anda 27 boktan işte çalışıp doktorluk kazanmış sen anca evde otur, senden bi bok olmaz" tarzında sözlerle acımasızca mobbing uyguluyor kendi öz evladına ve böylelikle seni çalışmak adlı bok çukuruna itiyor. Bu baskıdan kurtulmanın olayı cidden takmamak. Buna mecbursun ya kimseyi takmayıp istediklerini yapacaksın. Yada okuyup memur olup emekli olmayı bekleyerek öleceksin. Hayat senin hayatın hayatının merkezine kendini koy, kendini değerli gör ve ne yapmak istiyorsan onu yap. unutma sadece bir hayatın var. Geleceğe dair planlar yap sürekli hayal kur. meslek seçerken yaparken mutlu olacağın mesleği seç zaten ne meslek yaparsan yap %75 orta gelirli olacaksın o yüzden mutlu olacağın mesleğe yönel. Ve son olarak şunu söylemek isterim yabancı dil öğren üniversitedeyken work and travel ve erasmus yap yaşadığın coğrafyadan uzaklaştırmak iyi gelir.
 
Burada herkes kucuk bir resim ve takma addan ibaret. O yuzden kimse sana bu yasadiklarinin icinde bulundugun yasla ilgili bir surec mi yoksa gercekten sana ozel kosullarin yarattigi farkli bir durum mu, burada soyleyemez. Su da bir gercek ki, o yaslarda insanin olaylara bakisi, cevreyi yorumlayisi, algisi vs. cok ama cok farkli oluyor. Senin durumun icinde oyledir demiyorum ama , su an 18 imde dogrulugundan hic suphe etmedigim bir cok sey son derec sacma geliyor, gulerek hatirliyorum. Ailemle olan catismalarimi hatirladikca (artik yas oldukca ilerledi cogunu unuttum 🙂 ) bazi seyleri nasil yaptigima, yada dusundugume sasiyorum. Elbette bunlar senin icinde aynidir demiyorum ama dedigim gibi burada kimse seni gercekten tanimiyor, o yuzden seni taniyan biriyle konusmani tavsiye ederim.
 
Merhaba. 183 ü tuşlayarak veya yaşadığınız belediyenin psikolojik destek hattını arayarak yardım talebinde bulunabilirsiniz. Konu uzmanlarının sizinle görüşmek için telefonun diğer ucunda olduğunu unutmayın.
 
Malesef psikoloğa gidecek imkanım yok abi.En yakın devlet hastanesi GATA.Virüs döneminde GATA'ya gidip 70 yaşında olan anneannemi riske atamam :( .Virüs bittikten sonra sanırım ilk işim psikolojik destek almak olacak.


Merhaba canim,
Online ya da telefonla sana yardımcı olacak bir psikolog tanıdığım var arzu edersen onunla konuşurum. Sana yardımcı olmak için elimizden ne geliyorsa yapariz.

Yaşadıklarına gelince, hepimiz bu evrelerden geçiyoruz yanliz değilsin. Bir an olacak geçecek bir an olacak tekrar başlayacak. Yaşadığımız sure boyunca yipranacagimiz cok evrelerimiz olacak
Yasama dair inancımız olduğu sürece gomuldugumuz yerden tekrar kalkacağız, ne yapıyorsak ona sıkı sıkı sarılacağız.
Üzme kendini her hastalık üzüntüden geliyor. Sen çok düzgün bir çocuksun
Buradaki yazılarından belli😊
İnşallah yakın zamanda toparlarsin canım
 
Öncelikle ailenle bağını kesmen gerekiyor. Sırf seni doğurdu ve büyüttü diye aileye saygı sevgi gösterilmemelidir bence. Aile olmayı seçmişse bireyler üstüne düşeni yapmalı.Yapmıyorlarsa ki anlattıgın kadarıyla sana o kadar da iyi davranmıyorlar bagını kesmelisin. Bir tane hayatımız var gerzek bir ebeveyne sahipsek onu yok saymak kesinlikle hakkımızdır.
Anlattıklarından az çok seni anlıyorum bence o kadar buyuk sorunların yok ailen seni degersiz hissettiriyor bu kadar basit sorunun. Sakın psikolog ve benzeri saçmalıklara bulaşma.
Gerekirse okulu uzat yada bir muddet bırak maddi guc kazan bu sayede bir sure ailenden uzak yasayabilirsin. Bu sana kesinlikle iyi gelecektir. Muzik yap başka insanlar tanı. Aklını mesgul et. Sonrasını ne sen bilebilirsin ne ben
 
Son düzenleme:
Merhaba canim,
Online ya da telefonla sana yardımcı olacak bir psikolog tanıdığım var arzu edersen onunla konuşurum. Sana yardımcı olmak için elimizden ne geliyorsa yapariz.

Yaşadıklarına gelince, hepimiz bu evrelerden geçiyoruz yanliz değilsin. Bir an olacak geçecek bir an olacak tekrar başlayacak. Yaşadığımız sure boyunca yipranacagimiz cok evrelerimiz olacak
Yasama dair inancımız olduğu sürece gomuldugumuz yerden tekrar kalkacağız, ne yapıyorsak ona sıkı sıkı sarılacağız.
Üzme kendini her hastalık üzüntüden geliyor. Sen çok düzgün bir çocuksun
Buradaki yazılarından belli😊
İnşallah yakın zamanda toparlarsin canım
Merhaba canım ablam.

İyi niyetin, güzel düşüncen ve yardım amaçlı çabandan dolayı sana binlerce kez teşekkür ederim.Iyi ki varsın.Iyi ki senin gibi güzel insanlar var.Güzel ablacım, virüs bittikten sonra devlet hastahanesinde bir psikoloğa gitmem daha doğru olur gibi.Çünkü bu güzel niyetli iyiliğiniz, beni rahatlatmayabilir.Kimsenin zamanını çalmak istemem.

Dediğin gibi her hastalık üzüntüden geliyor.Şu süreçte ne rahatsızlıklar yaşadım bi bilsen.Yine sabretmekten başka çarem olmadığını anladım.Ama sınanma şeklimin sabretmek olması, kendimi şanslı hissettiriyor.Ya da kendimi hala şanslı hissetmek için kendimi kandırıyorum.Güzel dileklerin için çok teşekkür ederim.Umarım yüzünüz her zaman güler.Kendinize çok dikkat edin.
 
Öncelikle ailenle bağını kesmen gerekiyor. Sırf seni doğurdu ve büyüttü diye aileye saygı sevgi gösterilmemelidir bence. Aile olmayı seçmişse bireyler üstüne düşeni yapmalı.Yapmıyorlarsa ki anlattıgın kadarıyla sana o kadar da iyi davranmıyorlar bagını kesmelisin. Bir tane hayatımız var gerzek bir ebeveyne sahipsek onu yok saymak kesinlikle hakkımızdır.
Anlattıklarından az çok seni anlıyorum bence o kadar buyuk sorunların yok ailen seni degersiz hissettiriyor bu kadar basit sorunun. Sakın psikolog ve benzeri saçmalıklara bulaşma.
Gerekirse okulu uzat yada bir muddet bırak maddi guc kazan bu sayede bir sure ailenden uzak yasayabilirsin. Bu sana kesinlikle iyi gelecektir. Muzik yap başka insanlar tanı. Aklını mesgul et. Sonrasını ne sen bilebilirsin ne ben.
Sanırım bunu yapbilmek için ihtiyacım olan süre 2 yıl.Ben de bunu düşündüm abi.2 yıl sonra kendi kendime bir şekilde yetip acilen evden ayrılıp yalnız kalmayı istiyorum.Sadece yalnızken kendimi rahat hissediyorum.Evdekilerin hareketleri çok geriyor beni.Onlarla konuşmamam bile onlara batıyor.Söylenip duruyorlar.Sadece yalnız kalmak istiyorum.Onu bile çok görüyorlar...
 
Merhaba canım ablam.

İyi niyetin, güzel düşüncen ve yardım amaçlı çabandan dolayı sana binlerce kez teşekkür ederim.Iyi ki varsın.Iyi ki senin gibi güzel insanlar var.Güzel ablacım, virüs bittikten sonra devlet hastahanesinde bir psikoloğa gitmem daha doğru olur gibi.Çünkü bu güzel niyetli iyiliğiniz, beni rahatlatmayabilir.Kimsenin zamanını çalmak istemem.

Dediğin gibi her hastalık üzüntüden geliyor.Şu süreçte ne rahatsızlıklar yaşadım bi bilsen.Yine sabretmekten başka çarem olmadığını anladım.Ama sınanma şeklimin sabretmek olması, kendimi şanslı hissettiriyor.Ya da kendimi hala şanslı hissetmek için kendimi kandırıyorum.Güzel dileklerin için çok teşekkür ederim.Umarım yüzünüz her zaman güler.Kendinize çok dikkat edin.

Cok tesekkur ederim canım.
Aklının bir köşesinde olsun🧡 bu virüsün biteceği yok😔 bir mesaj yazman yeterli.
Hadi kaçtım ben, kendine çok iyi bak
Üzülme bu günler geçecek...
 
Öncelikle sabırlar diliyorum senin için. Şu an ki yaşadığın durumu emin ol senin yaş grubunun %80i yaşıyor ve son yıllarda bu hal iyice ciddileşmeye ve ağır sonuçlar doğurmaya başladı. Ben lise okurken psikologun adını duyardık sadece kimsenin önünden geçmişliği yoktu hele okullarda ki rehber öğretmenlerini anca disiplin suçu filan işlersek görürdük. Şimdi ilkokul çocukları bile ilaç kullanıyor neredeyse. Salgın olmasaydı sana tek tavsiyem boş durmaman hatta evde hiç durmaman yönünde olurdu çünkü evde boş boş oturman bir süre sonra ailenin gözüne batmaya başlıyor seni gördükçe bunu yüzüne vurmaya başlıyorlardır mutlaka. Eğer mümkünse şimdi bir işe gir boş durmayıp kazanç sağla emin ol çalışmak çok şeyi değiştiriyor ve sana ciddi hayat tecrübesi sağlar. Eğer iş bulursan çalışma şartları kötü de olsa biraz dişini sık en azından deneyim kazanırsın hem de ailen sana saygı duymaya başlar, deneyim kazanınca da işten ayrılırsın olmadı.
 
Öncelikle sabırlar diliyorum senin için. Şu an ki yaşadığın durumu emin ol senin yaş grubunun %80i yaşıyor ve son yıllarda bu hal iyice ciddileşmeye ve ağır sonuçlar doğurmaya başladı. Ben lise okurken psikologun adını duyardık sadece kimsenin önünden geçmişliği yoktu hele okullarda ki rehber öğretmenlerini anca disiplin suçu filan işlersek görürdük. Şimdi ilkokul çocukları bile ilaç kullanıyor neredeyse. Salgın olmasaydı sana tek tavsiyem boş durmaman hatta evde hiç durmaman yönünde olurdu çünkü evde boş boş oturman bir süre sonra ailenin gözüne batmaya başlıyor seni gördükçe bunu yüzüne vurmaya başlıyorlardır mutlaka. Eğer mümkünse şimdi bir işe gir boş durmayıp kazanç sağla emin ol çalışmak çok şeyi değiştiriyor ve sana ciddi hayat tecrübesi sağlar. Eğer iş bulursan çalışma şartları kötü de olsa biraz dişini sık en azından deneyim kazanırsın hem de ailen sana saygı duymaya başlar, deneyim kazanınca da işten ayrılırsın olmadı.
Selamlar abi güzel yanıtın ve tavsiyen için çok teşekkür ederim.3 yıldır aktif bir şekilde part time işte çalışıyordum.Bu virüs sürecinde eleman arayan hiçbir yer yok.Bir sürü tanıdığım var bana part time iş ayarlamış olan.Şu an onların bile bi kısmı işsiz durumda :(
 
Selamlar abi güzel yanıtın ve tavsiyen için çok teşekkür ederim.3 yıldır aktif bir şekilde part time işte çalışıyordum.Bu virüs sürecinde eleman arayan hiçbir yer yok.Bir sürü tanıdığım var bana part time iş ayarlamış olan.Şu an onların bile bi kısmı işsiz durumda :(
Virüs herkesi bitirmiş durumda devlet memurları idare ediyor şimdilik ama bu şekilde daha fazla dayanamaz devlette, çok daha katı önlemler yolda. Yaşında genç işte yüok madem hangi şehirdesin bilmiyorum varsa denize yoksa dağlara ver kendini hatta yakın arkadaşların varsa onlarla birlikte yap, biz havalı tüfek almıştık arkadaşlarla şişe kırardık dağın başında, sende al bi tane şişeye tenekeye ateş et bu beni acayip rahatlatırdı. Tabi bu benim stresle mücadele yöntemimdi.
 
Geri
Üst