Bence başlığı "Türkiye'de rock gitaristi olmak" diye değiştirin en azından
Belki Hasan Cihat ve son dönem işleriyle Akın Eldes bunun dışında kalıyor, ama çoğu bir ucundan rocka bulaşmış adamlar bunlar. Oysa Erkan Oğur'dan Sarp Maden'e uzatabileceğiniz ve bence çok daha başarılı bir caz-etnik vs gitarcılar kuşağı var. Resime bakınca gönül rahatlığıyla "ne büyük müzisyen" dediğim tek adam Yavuz Çetin ne yazık ki. Geriye kalanların büyük bir kısmının öncelikle tekniğini beğenmem, karambol-sloppy çalan çoktur ne yazık ki içlerinde. Cenk Eroğlu hem çalışı hem de vizyonu itibariyle önemli bir isim, ama çok fazla bir şey üretmedi. Akın Eldes'i de en çok Bulutsuzluk Özlemi'ndeki işlerinde dinlemeyi severim, sonrasını bayık bulmuşumdur.
Başka pek çok meslekte ve alanda olduğu gibi Türkiye'deki gitaristlerin de profesyonellik anlayışı zayıf ve bu herşeye yansıyor. Örneğin, bu resimdekiler içerisinden en teknik gözüken Serdar Öztop'u vaktiyle Hughes-Turner Project'in (HTP) önünde dinlemiştim. Çok gösterişli bir sound ile çaldı filan, legatoları da her zamanki gibi etkileyici geliyordu ama... emprovizelerde bir haldır-huldur çalma hali vardı, klavyedeki kalıpları birbiri ardına döşedi, basbayağı bir "mindless shred" çaldı pek çok yerde nefes almadan. Akorların tek tek hakkını vermek yerine tek bir dizi içerisine yuvarlıyor, daha çok gösteriş yapıyordu sanki... Oysa ardından HTP çıktığında gitarist JJ Marsh çok daha alçakgönüllü bir sound ile, ama her notanın hakkını vererek çaldı. "I Surrender"'ın sonundaki emprovizede her bir akorun üzerinde öyle hatlar çaldı ki, arkada altyapı olmasa bile akorları duyabilirdiniz. Artık adına titizlik mi dersiniz, yetenek mi, başka bir şey mi bilmiyorum. Ben profesyonellik diyorum genel olarak. İşin ilginci, Öztop eski Haluk Levent kayıtlarında şu ankinden çok daha iyi çalardı. Türkiye'de rock gitarın en üst düzeyde icra edildiği soloların bir kısmı bence Öztop'a aittir.
Ama çok daha başarılı olacak bir başka rock gitarist kuşağı da geliyor bence...
Belki Hasan Cihat ve son dönem işleriyle Akın Eldes bunun dışında kalıyor, ama çoğu bir ucundan rocka bulaşmış adamlar bunlar. Oysa Erkan Oğur'dan Sarp Maden'e uzatabileceğiniz ve bence çok daha başarılı bir caz-etnik vs gitarcılar kuşağı var. Resime bakınca gönül rahatlığıyla "ne büyük müzisyen" dediğim tek adam Yavuz Çetin ne yazık ki. Geriye kalanların büyük bir kısmının öncelikle tekniğini beğenmem, karambol-sloppy çalan çoktur ne yazık ki içlerinde. Cenk Eroğlu hem çalışı hem de vizyonu itibariyle önemli bir isim, ama çok fazla bir şey üretmedi. Akın Eldes'i de en çok Bulutsuzluk Özlemi'ndeki işlerinde dinlemeyi severim, sonrasını bayık bulmuşumdur. Başka pek çok meslekte ve alanda olduğu gibi Türkiye'deki gitaristlerin de profesyonellik anlayışı zayıf ve bu herşeye yansıyor. Örneğin, bu resimdekiler içerisinden en teknik gözüken Serdar Öztop'u vaktiyle Hughes-Turner Project'in (HTP) önünde dinlemiştim. Çok gösterişli bir sound ile çaldı filan, legatoları da her zamanki gibi etkileyici geliyordu ama... emprovizelerde bir haldır-huldur çalma hali vardı, klavyedeki kalıpları birbiri ardına döşedi, basbayağı bir "mindless shred" çaldı pek çok yerde nefes almadan. Akorların tek tek hakkını vermek yerine tek bir dizi içerisine yuvarlıyor, daha çok gösteriş yapıyordu sanki... Oysa ardından HTP çıktığında gitarist JJ Marsh çok daha alçakgönüllü bir sound ile, ama her notanın hakkını vererek çaldı. "I Surrender"'ın sonundaki emprovizede her bir akorun üzerinde öyle hatlar çaldı ki, arkada altyapı olmasa bile akorları duyabilirdiniz. Artık adına titizlik mi dersiniz, yetenek mi, başka bir şey mi bilmiyorum. Ben profesyonellik diyorum genel olarak. İşin ilginci, Öztop eski Haluk Levent kayıtlarında şu ankinden çok daha iyi çalardı. Türkiye'de rock gitarın en üst düzeyde icra edildiği soloların bir kısmı bence Öztop'a aittir.
Ama çok daha başarılı olacak bir başka rock gitarist kuşağı da geliyor bence...
