bak ben dedemle yaşıyorum ilk kez elektro gitar alıp karşısına dikildiğimde beni evden kovmuştu, anne-babamın yanına geçmek zorunda kalmıştım bir yıl için. Onun için aşırı uç bir şeydi tabi. Daha sonra gel zaman git zaman aradaki buzlar eridi, benim enstrüman olayını ilerlettiğimi konserlere çıktığımı ekipman alıp satmaya başladığımı gördükçe duruma yıllar içinde alıştı. Hatta bana bir fender telecaster hediye etmiştir ki manevi değerinden ötürü asla satmayı düşünmüyorum. Şu anda da 75 yaşında bir insanın hoşlanmayacağı her şeye sahibim. Piercingli, uzun saçlı, ateist, biriktirdiği her kuruşu gitara pedala vs harcamış bir hukuk son sınıf öğrencisiyim 🙂 (bu kısmı da dinle, saçla, dövmeyle, müzikle, kariyerin veya iyi bir insan olmanın bir alakası olmadığını vurgulamak için yazdım).
Yani diyeceğim odur ki (ben yaptım sen yap diye demiyorum ama fikrin olur), bu tarz ebeveyn vetolarında anne babanın önüne zınk diye dikilmek benim uyguladığım yol oldu. Başta büyük kavgalar edilse de daha sonra bunun yerini kabullenmişlik alıyor. Tabi herkeste aynı etkiyi beklemek söz konusu değil, ama enstrüman çalma olayını ne kadar ciddiye aldığını gösterirsen yıllar içerisinde alışacaklardır diye düşünüyorum. Düşünebiliyor musun elektro gitara karşı olduğu için evden kovan ebeveynin sana kendi elleriyle gitar hediye etmesini 🙂