ankarada ki konserlerine gittim.çok güzel bir konserdi.bülent ortaçgil rüzgar gülü,sessiz eller ve zamparanın ölümü gibi şarkıları çok güzel söyledi.teomanın sesi ise ortaçgil şarkılarına,kendi şarkılarından fazla yakışmış bile diyebilirim.son albümlerinde ki biraz mıymıntı vokalinin aksine çok güçlü,güzel bir sesi vardı.benimle oynarmısın,olmalımı olmamalı mı,eylül akşamı ve bir kaç ortaçgil şarkısını daha ortak söylediler.bir tek sen yalanı ve zamparanın ölümünü ise birleştirmişlerdi.bülent ortaçgil kendi tarzında şarkıları söylerken,arkada ki bir kısım seyircinin,bazı şarkılarda teoman vokalli eşlik etmeleri,bir kaç uyarıya rağmen bunu devam ettirmeleri,bir ara aynı seyirci kitlesinin başlattığı teoman teoman tempo tutuşu,bir kısım seyircininde karşılık olarak bülent diye bağırması gecenin hoş görülmüş ayıplarıydı.bülent ortaçgil,biz yarışmıyoruz,teomaz ise biz aynı takımdayız yav diyerek,olaya en güzel noktayı koydular.gecenin en gerçekçi ortaçgil hayranı sanırım teomandı.ortaçgil in yanında her zamankinden daha keyifliydi.gecenin tüyleri ürperten zamanı teomanın şarkıda geçen ortaçgili severmisiniz dizesini okurken,üstada gelen büyük alkışlardı.bir kaç kişi teoman sana aşığım diye bağırdı,kimse bülent ortaçgil sana aşığım diye bağırmadı 😀 ama dediğim gibi teoman bülent ortaçgile bir nevi aşıktı.
sonuçta ortaya müthiş keyifli bir konser çıktı.ikilinin şarkıları,ortaçgil in kendince yorumu ve müzisyenliği,teomanın sesi,yorumu ve keyfi,grup üyelerinin güzel eşlikleri...herşeyiyle çok önemli ve güzel bir müzik gecesiydi.hiç bitmesin istedik ama çabuk geçti,bitti.ama onlara bişeycik olmaz..hep dinleriz,keyifleniriz.