Çalım tertemiz, ton gayet oturaklı. Ellerinize sağlık.
Ben de bu ara bir geri dönüş yaşıyorum sevdiğim eskilere. Old school kafalı yeni gruplardan da özellikle Baest favorim şu anda. Haricinde ise son dönemde hem bireysel olarak müzik üretmekten hem de dinleyici olarak bir şeyler keşfetmekten çok koptum, uzaklaştım. Başlarda birkaç haftalık geçici bir durum olduğunu sanmıştım fakat süreç aylara dönüşünce fark ettim ki eskisi gibi zevk alamıyorum.
Djent grupları/gitaristleri bu noktada ortaya koyduğu yenilikçi tutum ve müzikal farklılıklarla halen ilgimi çekiyor. “Nasıl yazmış bunu” dediğim bir partisyonla karşılaştığmda oturup inceliyorum, olmadık bir zaman ölçüsüne denk geldiğimde sayarak algılamaya debeleniyorum. Kısaca beyin egzersizi ve eğlence oluyor fakat dediğim gibi, son dönemlerde epey kopmuş vaziyetteyim.
Meshuggah ise bunların hepsinden ayrı olarak skalada nereye koyacağımı bundan belki yıllar sonra bile kestiremeyeceğim bir grup. Ben chaosphere albümünü ilk keşfettiğim dönemi hatırlıyorum, beynim erimişti albümdeki ritim ve riff yapılarını incelerken. Halen de durum farklı değil. Corridor of chameleons, the exquisite machinery of torture, new milleium cyanide christ, concatenation vs. şu parçaları oturup tek bir insan evladının kendi halinde yazıp çalmasını belki hazmedebilirim. Fakat 5 kişilik bir topluluğun aynı anda kusursuz bir ritim algısıyla ve dalga geçer gibi rahat bir şekilde bunları her canlı performansta icra edebilmesini sanırım asla anlayamayacağım. Kaldı ki daha nothing, destroy erase improve, catch 33 albümleri var ki benim kapasitem o kadarını algılamaya yetmiyor, yetmeyecek. Dümdüz dinleyip geçiyorum, zevk almaya bakıyorum artık analizine bilmem nesine inmeden.
Her körpe, genç dimağ tatmalı kendilerini.
Bence.
