swin demiş ki:
ya bende size bişey danışıyım arkadaşlar belki benle aynı duyguyu yaşayan vardır.ben eve girdiğim zaman eğer evde biri yoksa helede akşam ve hava karanlıksa evin hertarafını dolaşıp yatakların altına bile bakıyorum evde biri olabilirmi diye.tabi odalara giderken bütün ışıkları yakarak gidiyorum 😛 bigün bakmıcam diyip salona gittim ve oturdum ama öyle huzursuz oldum ki yine gittim heryere baktım.bu fobi midir yani evde yanlız kalma fobisi yada benimki acaba takıntımı yada ne :?:
Aynısı bende de oluyor
🙂 ama benimki şöyle; ben evde kimsenin olmadığını bildiğim halde bütün odalara bakıyorum
🙂 bu fobimidir bilemiyecem ama...bunun küçükken benim başıma gelen korkunç bi olaydan etkilendiğimden dolayı bu hastalık gibi şey belirmeye başladı sanırım. Dinlemek isteyen varsa okuyabilir;
Bir gün arkadaşımla bizim eve gidicektik, evde kimse olmadığını biliyoduk, o zamanlar ilkokul 2 ya da 3 e gidiyom hatırlamıyorum, sonra biz odada otururken bir tıkırtı duyduk, sonra ben odadan koridorun sonuna karanlığa doğru baktım, karanlıkta odada biri aniden süzüldü ve kayboldu, sonra tüylerim diken diken oldu ve arkadaşımın bulunduğu odaya tekrar döndüm kapıyı kilitledim ve gördüğümü anlattım, çok korkmuştum, ardından salondaki müzik seti kendi kendine çalmaya başlamıştı, sonra müzik setinin yanına korkuylaa gittikten sonra orda kimseyi bulamadım ve kapattım, odaya döndükten sonra tekrar açıldı ve ben tekrar korkudan kapıyı kilitledim, aradan 5 dakika geçmedi müziğin sesi gittikçe yükseliyodu, ardından aniden şimşek hızıyla bir el kapının koluna yapıştı biz çığlık attık, kapı kilitli olduğu için açamadı ve kayboldu, hep korktuğum zaman gözlerim dolar benim, dolmaya başladı, ben odanın penceresini açtım ve atlamaya niyetlendim, (çocukuz ya işte akla bak) arkadaşımda hadi olum diyodu bana, oda peşimden gelcekmiş
🙂
sonra biz tabi korkularımızın doruklarındayken, bizi rahatlatan bir ses geldi, "lan açın lan açın benim" , konuşan abimdi
🙂
Saygılar...