Benim söylediğim şuydu aslında: Eğer ilk defa Greg Howe ile bu müziğe maruz kalsaydınız, Quayle'i duyduğunuzda bu kadar tepe taklak olmazdınız🙂 Daha dengeli olurdu işler. Bu arada, Extraction filan çok yeni kalıyor benim söylediğim etkiyi hissetmek için. Howe bu tazrı çok daha önce icat etti. Ben Uncertain Terms-Introspection (bence açık ara en iyi albümü), Parallax ve Five ile onun fusion dönemine başlamıştım (ilk iki albümü artık Funky Shred tabir edilen blues-pentatonik odaklı bir dönemdir bu ara; Kotzen ile birlikte icat ettiler o tarzı)
(Kotzen demişken; Howe-Kotzen albümlerini dinlemişliğiniz var mı?)
Tabii bir de Allan Holdsworth meselesi var. Quayle'in asıl üstadı bu adam (zaten Greg Howe da Holdsworth hayranı...), ama o çok kendine has bir adam. Türkiye'deki temsilcisi Sarp Maden.
Bu bahsettiğimiz durumun aynısı (ne yazık ki) önce Al di Meola, Steve Morse ve/veya Paul Gilbert ve Vinnie Moore dinlemeden Petrucci dinleyenlere oldu. Onlar da halen çıkamıyor o takıntılı halden.
"Dengesiz" diyorum ben buna, çünkü gereksiz bir yüceltme oluşuyor. Aynı şeyi vaktiyle Malmsteen ile yaşadım, di Meola hayranlığı ile Malmsteen takıntısını bıraktım, ama bu sefer de di Meola takıntısı oluştu ve seneler sürdü🙂 Demek ki illa ki takıntılı bir dönem lazım... Ama mutlaka bir noktada çıkabilmek de lazım.
