Selamlar abilerim ve ablalarım.
Başlıkta belirttiğim gibi tavsiye, dertleşme ne olursa bir şeye ihtiyacım var.Bu aralar çok kötü durumdayım.Psikolojik olarak çöküntüdeyim.18 yaşındayım.Ergenlik/Gelişim çağı vb. tarzda bir psikolojik bunalım değil.Bunları çoktan aştım zaten.Çok zorlu bir hayatım var.3 yıldır yoğun bir tempoda hem okul hayatı, yeri gelince de iş hayatını da beraberinde götürdüm.Çok yoruldum.Bedenen yıprandım.Psikolojik olarak yıprandım.Artık hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Insanlardan nefret eder duruma geldim.Tahammül seviyem sıfırlandı.Uzun zamandır sinirlenip arkadaşlarımı kendimden uzaklaştırıyorum.
Ailem psikolojik olarak beni bunaltıp baskı uyguluyor.Aileme barınma ve beslenme dışında hiçbir yüküm yok.Her zaman kendi ihtiyaçlarımı kendim karşılamaya çalıştım kendi paramla kendi maaşımla.Kendim karşılayamadığım zaman asla ailemden bir şey istemedim.Yeri geldi ısrar ettiler yine hiçbir şey istemedim.Bu kadar iyi niyetli davranmama rağmen bana psikolojk olarak yüklenip hala daha bazen onlara yükmüşüm gibi davranıyorlar.5 yıl önce hayatım çok radikal bir biçimde değişti.Bunu anlatamayacağım çünkü özel ailevi bir mesele.Zaten bu radikal değişimle hayatım bir bok çukuruna dönüşmüşken daha da yordular beni.
Artık hiçbir şeyden keyif alamaz, asosyal, tahammülsüz sinir hastası, psikokojisi bozuk bir birey oldum.Hayata karşı küs değilim, intihar etmek gibi bir eğilimin yok çünkü bu tip saçmalıklar yüzünden bana verilmiş bir şansı heba etmek istemiyorum ve hala bu pislik düzende yapmak ve başarmak istediğim şeyler var.Ama artık eskisi gibi inancım, hevesim yok.Her türlü yıprandım.Şu 3 yılda geçirdiğim değişime arkadaşlarımın verdiği tepkisi "yaşlandın" oldu.Ne yapacağımı nasıl düzelebileceğimi bilmiyorum.Eskiden ufak tefek bunalımlar yaşıyordum (5 yıl önceki ailevi hayatımda oluşan değişimden ve okulla birlikte işi yürütmekten dolayı).Bu küçük bunalımların üstesinden müzikle, düşünmekle geliyordum.Ama artık hiçbir şey beni rahatlatmıyor.Hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Dışarı bile çıkamıyorum hem hastalıktan ötürü hem de param yok.Bilemiyorum artık...
Hem imkansızlıklar, hem ailemden gördüğüm muamele beni bitirdi.Bu yaşta saçım beyazlarla doldu.Sinirden stresten kaşlarım bile dökülüyor.Ağız tadıyla internette bile takılamıyorum çünkü ailem, benim moralimi bozacak bir şeyi illa ki buluyor.Üniversiteye geçtim.Bu yıl kyk bursu için başvuracağım.Ama bununla sadece okul hayatımı idare edebilirim.Artık evim bile benim için laboratuvar gibi geliyor. 4 duvar arasında denek faresiymişim de psikokojim sınanıyormuş sanki.Içimi rahat rahat dökmeyi sevmeyen birisiyim.Dertlerimi paylaşmayı kattiyen sevmem.Arkadaşlarıma da aynı şekilde asla açılmam.Bana verebileceğiniz her türlü nasihate açığım.Lütfen teselli etmeye çalışmayın çünkü anlamlı cümlelerin, güzel tesellilerin gücüne olan inancım kalmadı artık.
Başlıkta belirttiğim gibi tavsiye, dertleşme ne olursa bir şeye ihtiyacım var.Bu aralar çok kötü durumdayım.Psikolojik olarak çöküntüdeyim.18 yaşındayım.Ergenlik/Gelişim çağı vb. tarzda bir psikolojik bunalım değil.Bunları çoktan aştım zaten.Çok zorlu bir hayatım var.3 yıldır yoğun bir tempoda hem okul hayatı, yeri gelince de iş hayatını da beraberinde götürdüm.Çok yoruldum.Bedenen yıprandım.Psikolojik olarak yıprandım.Artık hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Insanlardan nefret eder duruma geldim.Tahammül seviyem sıfırlandı.Uzun zamandır sinirlenip arkadaşlarımı kendimden uzaklaştırıyorum.
Ailem psikolojik olarak beni bunaltıp baskı uyguluyor.Aileme barınma ve beslenme dışında hiçbir yüküm yok.Her zaman kendi ihtiyaçlarımı kendim karşılamaya çalıştım kendi paramla kendi maaşımla.Kendim karşılayamadığım zaman asla ailemden bir şey istemedim.Yeri geldi ısrar ettiler yine hiçbir şey istemedim.Bu kadar iyi niyetli davranmama rağmen bana psikolojk olarak yüklenip hala daha bazen onlara yükmüşüm gibi davranıyorlar.5 yıl önce hayatım çok radikal bir biçimde değişti.Bunu anlatamayacağım çünkü özel ailevi bir mesele.Zaten bu radikal değişimle hayatım bir bok çukuruna dönüşmüşken daha da yordular beni.
Artık hiçbir şeyden keyif alamaz, asosyal, tahammülsüz sinir hastası, psikokojisi bozuk bir birey oldum.Hayata karşı küs değilim, intihar etmek gibi bir eğilimin yok çünkü bu tip saçmalıklar yüzünden bana verilmiş bir şansı heba etmek istemiyorum ve hala bu pislik düzende yapmak ve başarmak istediğim şeyler var.Ama artık eskisi gibi inancım, hevesim yok.Her türlü yıprandım.Şu 3 yılda geçirdiğim değişime arkadaşlarımın verdiği tepkisi "yaşlandın" oldu.Ne yapacağımı nasıl düzelebileceğimi bilmiyorum.Eskiden ufak tefek bunalımlar yaşıyordum (5 yıl önceki ailevi hayatımda oluşan değişimden ve okulla birlikte işi yürütmekten dolayı).Bu küçük bunalımların üstesinden müzikle, düşünmekle geliyordum.Ama artık hiçbir şey beni rahatlatmıyor.Hiçbir şeyden keyif alamıyorum.Dışarı bile çıkamıyorum hem hastalıktan ötürü hem de param yok.Bilemiyorum artık...
Hem imkansızlıklar, hem ailemden gördüğüm muamele beni bitirdi.Bu yaşta saçım beyazlarla doldu.Sinirden stresten kaşlarım bile dökülüyor.Ağız tadıyla internette bile takılamıyorum çünkü ailem, benim moralimi bozacak bir şeyi illa ki buluyor.Üniversiteye geçtim.Bu yıl kyk bursu için başvuracağım.Ama bununla sadece okul hayatımı idare edebilirim.Artık evim bile benim için laboratuvar gibi geliyor. 4 duvar arasında denek faresiymişim de psikokojim sınanıyormuş sanki.Içimi rahat rahat dökmeyi sevmeyen birisiyim.Dertlerimi paylaşmayı kattiyen sevmem.Arkadaşlarıma da aynı şekilde asla açılmam.Bana verebileceğiniz her türlü nasihate açığım.Lütfen teselli etmeye çalışmayın çünkü anlamlı cümlelerin, güzel tesellilerin gücüne olan inancım kalmadı artık.
Son düzenleme:
