Örnek pek uymadı. İlk okul mezunu olup dev firmaları yöneten ve çok başarılı insanlar vardır. doğru Örneğin Coco Cola ceo su Muhtar kent o işe kamyon şöförlüğü ile başlamış tüm süreçleri öğrenmiş kısaca o konum için yıllarını vermiştir. lise diplomalı ve sektör içinde bulunmayn birinin para ve sınırsız imkan ile başarılı olabilmesi film senaryolarında mümkün olur.
evet görüntü yönetmeni ve ekip seçmek belki onların yaptığı işle yükselmek.... ancak o bile şansla olmaz, doğru birikim tecrübe aşama gerektirir.
Tuna, (ismi yanlış hatırlamıyorum değil mi ?) başarı = finansal başarı olduğunda mesele eğitim (alaylı ya da okullu) olmadan da olabiliyor. Cem Yılmaz bunun en iyi örneği. Oyunculuk eğitimi yok. Kırmızıgül'den belki daha iyi bir örnek aslında.
Türkiye gibi ülkelerde zaten standartlar düşük, bu da bazı şeyleri daha da kolaylaştırıyor. Bir kaç şeyi anlamamız lazım:
1) "Para kazanmanın" sektörlerden de bağımsız olarak bazı "sırları" var. Zengin pek çok insan, sezgisel olarak bu sırları kavrayan kişiler.
2) Bu kişiler genellikle belli ölçüde pragmatik ve "single-minded" tabir edilen insanlar. Sonuç odaklılar. "Benim eğitimim ne ki ? Ben film çekemem... " diye düşünmüyorlar mesela.
3) Çok gişe yapmak, çok kişiyi yakalamak demek. Bu da çok iyi teknik beceri veya entellektüel derinlik ile olmuyor. Bu unsurlar sizin için önemli ise, küçük ve çekirdek bir kitleyi hedefleyebilirsiniz. Bu da bir tercih. Ama aslına bakarsanız -eğer öncelikli hedef para ise- aslında sığ, (hatta vıcık vıcık) işler yapmak daha karlı. Bkz: Recep İvedik... Bir şekilde kitleyi yakalamak asıl olan.
4)Elbette Kırmızıgül hiç bir zaman bir sinema dahisi olarak anılmayacak. Ama zaten hedefi de bu değil... Kitleyi yakalamayı biliyor adam
5)Müzisyenlerimiz de aşağı yukarı böyle... Teoman, Nil Karaibrahimgil... Berbat şarkıcılar. Ama herkes meseleye bu kadar teknik yaklaşmıyor...
6)Benim için Türkiye'de ana akım iş yapan neredeyse hiç kimsenin yaptığı işin pek bir kıymeti yok. Türk dizisi izlemem, filmini seyretmem, Türkçe pop dinlemem, Türkçe rock bile neredeyse dinlemem. Ama biliyorum ki tuhaflık bende. Bunu anlayınca da pek çok şey anlam kazandı. Aksi takdirde insan başkalarına bakıp sinirlendiğiyle kalıyor
🙂
Şunu da itiraf edelim: Bizde piyasa iş yapmak ile gelişmiş bir ülkede yapmak aynı şey değil. Beyonce olağanüstü bir şarkıcı mesela.
(ama yaptığı iş piyasanın dibi ve hiç bir zaman bir Aretha Franklin olamayacak elbette...). Bizim standartlarımız ise çok düşük olduğu için, böyle bir şey gözleyemiyoruz. Yani piyasa iş yapan, ama dünya standardında olağanüstü müzisyen veya sanatçı olan insanlardan bahsedemiyoruz Türkiye'de. Bizdeki adam piyasacıysa bu zaten entellektüel anlamda boş, yaratıcılık yoksunu ve muhtemelen kazma olduğu anlamına geliyor. Ama bunların çok önemi yok, çünkü bunlar zaten Türkiye'de paraya tahvil edilebilen şeyler değil
🙂
Son olarak da, özellikle batı müziği ve batı kültürü ile yoğrulmuş kafaların buralarda yapılan işlere karşı önyargılı olabileceğini de vurgulamak isterim. Bende bu anlamda ciddi sorun var mesela. En son bunun örneğini Mustafa Ceceli ile yaşadım. Adamın bir şarkısını dinliyordum (Kral TV açıyor fakültenin kantini...) "Hüsran" isimli şarkısında baktım adam çatır çatır B5 veriyor. Kolay kolay Türkiye'deki erkek seslerden duyacağım bir nota değil. Lara Fabian ile de düet yapmış filan... Üzerine düşündüm biraz ve fark ettim ki, adam arabeskten bozma vıcık vıcık işler yapmasa, aslında fena şarkıcı değil ve pekala ben de dinleyebilirdim. (Şu anki haliyle dinleyemiyorum, ayrı mesele...)
