Asım Can Gündüz

uvidinli demiş ki:

İnsanı bu dünyadan ayrılmadan önce en çok tatmin eden ve mutluluk veren duygunun : Kendini gerçekleştirme duygusu olduğunu düşünüyorum.
Asım da hayali olan her birey gibi bu duyguyla defalarca yüzleşmiştir sanıyorum.

Hepsini görmek için tıklayın...

Kendimi bildim bileli kamışla kıyıdan balık tutarım. 80'li yıllarda Sarayburnu, Ahırkapı ardından Bebek ve Kireçburnu'nda başlayan amatör balıkçılık serüvenim Anadolu yakasına taşınınca uzun yıllar Kuzguncuk'ta sürdü. Balık avı sayesinde inanılmaz dostlar biriktirdim. Kimi zaman gün ışımadan, kimi zaman gece sabahlara kadar, kimi zaman soğukta titreyerek, kimi zaman saz, kimi zaman gitar çalarak, kimi zaman ateş yakıp etrafına toplaşarak, kimi zaman kırmızı şarap-peynir, kimi zaman arabanın bagajına kurduğumuz çilingir sofralarında çay bardaklarında rakılar içtik. Lezzetini 5 yıldızlı otellerde dahi alamayacağım bu çilingir sofralarını hiç unutamam. Ama asıl kurduğum sağlam ve unutulmaz dostlukları unutamam.

Son birkaç yıldır işlerin yoğunluğu sebebiyle balık avına ara verdim. Ancak asıl ara verme nedenim artık hayvana kıyamayacak kadar hassaslaştığımdandır 🙂 Neyse konuya ucundan başladım ama anlatacağım detay bu gece aldığım bir haberle alakalı. Net hatırlıyorum yıl 1987. Bir haberden sahil yolunu kullanarak gazeteye dönerken (Cağaloğlu binamıza) Ahırkapı’da dip dibe oturan amatör balıkçılar gördüm. Hemen arabayla yanaşarak ne yakaladıklarını öğrenmek istedim. Kovaların içinde daha önce hiç görmediğim balıklar vardı. Sordum “Mırmır” dediler. Çok lezzetli balıkmış. Ertesi gün izin günümdü. Hemen kamışımı ve olta takımlarını alıp soluğu Ahırkapı’da aldım. Ancak bu balık nasıl tutulur, hangi yem kullanılır hiç bilmiyorum. Rasgele birine yanaşıp aptalca sorularla keyfini kaçırmayı da istemediğim için dip dibe oturan amatör balıkçıları tek tek gezip kafama göre birini aradım. Omuzlarına kadar kısa kollu giymiş, yanına kırmızı şarabını açmış, bir kağıdın üzerine de kaşar, beyaz peynir doğramış bir adam gördüm ve “İşte benim adamım” diyerek yanına yanaştım. “Selam üstat. Rahatsız etmek istemem ama ben daha önce bu balığı ne gördüm ne de yakaladım. Rica etsem bana biraz bilgi verir misin?” dedim. Kırık Türkçe’siyle “Elbette birader. Gel otur. Önce bir bardak şarap alır mısın onu söyle” dedi. Ardından bu balığın kayaların altından çıkartılan kurtlarla yakalandığını söyledi. Bir yoğurt kasesinde kımıl kımıl oynayan serçe parmağım kalınlığındaki kurtlarını gösterdi. “Ben bunu iğneye takmayı bilmiyorum” dedim. “Getir ben takarım” dedi. Adamın kurtlarına, şarabına, peynirine ortak oldum kısacası.

Bununla da kalmadı. Kendisi Amerika’da uzun yıllar yaşadığını söyledi. Orada balığı yakaladıktan sonra öpüp denize atarlarmış. “Öyle ya, bu bir müsabaka. Balıkla ben karşılıklı maç yapıyoruz. O kazanırsa kurdu yiyor ve kazanmış oluyor. Ben kazanırsam onu yakalıyorum. Kıyıya çekip “Nasıl koydum ulan sana” diyor onu kızdırıyor ardından canını yaktığım için öpüp denize atıyorum. Maçı kazandık diye illa yemek mi lazım kardeşim?” dedi. Tahmin ettiğiniz gibi, içimden “Bu da balataları sıyırmış” dedim ve gülüp geçtim. O akşam hava karardı, gece yarısına kadar yan yana balık tuttuk. Ben kovamı doldurdum; o ise balıkları öpüp öpüp “Nasıl koydum ulan sana ha! Asım Abi’n seni yakaladı bak. Hadi kerata git yine yüz bakalım” diyerek denize geri attı. Önceleri itiraz ettim “Hop, atma. Ağzı yırtıldı zaten yaşamaz. Yemeyeceksen ben alırım” dediysem de dinletemedim. “Ben iğneyi dikkatli çıkarıyorum. Ona hiç zarar vermiyorum. Doğada bu balık 1 saatte toparlar kendini” dedi her seferinde. Sonra sohbetimiz ilerledi. Bana ne iş yaptığımı sordu. “Gazeteciyim” dedim. Şaşırdı, “yahu bu Türkiye’de benim tanıdığım bütün gazeteciler puşt çıktı. Hoş benim tanıdıklarım Hafta Sonu gazetesindendiler. Onlara pek gazeteci denilemez ama” dedi. O zaman ben sordum “Peki sen ne iş yapıyorsun?”, “Ben gitaristim. ABD’de de çok tanınırdım. Jimi Hendrix beni çok sevdiği için bana kendi gitarını hediye etmişti. Ama vatanıma döndüm kepaze olduk” dedi. “Niye kepaze oldunuz ki ne oldu?” dedim. “O Hafta Sonu gazetesi, benim ibne olduğumu ima eden bir haber yaptı. Çok üzüldüm, yıkıldım. Sonra bunun hesabını sormak için gazeteye gittim. Bana telafi için bir kadınla bir yerlerde seni çekelim de telafi edelim” dediler. İyice delirdim”, “Kabul ettin mi peki bu teklifi?”, “Yok, eder miyim yahu!”, “Ne dedin peki onlara?”, “E siktir git kardeşim dedim tabii ki”...

Dakikalarca karşılıklı güldük. “Adınız ne” diye sordum. “Benim adım Asım Can Gündüz” dedi. Öylece kala kaldım. O yıllarda dünyada tanınan bir müzik adamıydı. Türkiye’ye dönmesi olay olmuştu. Ben de bula bula Ahırkapı sahilinde onu bulmuştum. Gece yarısı balık kesilince, bizim de kafalar çakır keyif olunca kamışları topladık sarıldık kucaklaştık ve vedalaştık. Az önce internete girince bu önemli insanın Marmaris’te kalp krizi sonucu yaşama veda ettiğini öğrendim ve çok üzüldüm. Onu anlatabilmek için oturdum bu satırları yazdım. Dilerim sizleri sıkmamışımdır.

Pırlanta gibi bir insandı. Bu ülke insanının kıymetini bilemediği, anlayamadığı gerçek bir sanatçıydı. Hiç bir bilgim olmasa da ben o insanın tüm yaşamı boyunca kimseciklere bir kötülük etmiş olabileceğine asla inanmıyorum. Işıklar içinde, huzurla uyuyacağına inanıyorum.

Hepinize iyi geceler.

Sevgiler,

Süleyman ARAT

Hepsini görmek için tıklayın...

L. B. Jefferies demiş ki:

Kaliteli insanlar azalıyor ne yazık ki...
Abi çok severdin bu parçayı sen...

Hepsini görmek için tıklayın...

uvidinli demiş ki:

Her bebek insan olarak doğduğu halde, pek az yetişkin insan olarak ölüyor!..
Hani o sevdiğimiz, takdir ettiğimiz "İnsan" kategorisinde kalabilmek yaşam boyu süren bir mücadele gerektiriyor çünkü...
Egolarından feragat edip, adına kompleks denen bazı safralardan kurtulup yükselebilmek herkesin, yapabileceği halde pek de yapmak istediği birşey değil maalesef...
Kaliteli insanlar azalmıyor aslında ; onlar zaten çok azlar ve çok küçük bir azınlığı temsil ediyorlar ve oran sabit gibi...
Bizi en çok üzen, bu minicik gruptan tanıdığımız çok az insanın bir şekilde yaşamımızdan çıkıyor olması...
Ancak, bakın sevgili Asım ne kadar çok fark yaratmış : İşin enteresan yanı, onunla aynı dönemin çocukları olduğumuz halde asıl yarattığı etki siz gençlerin üzerinde olmuş...
Bu şahane değil mi?
Biz ressamlar şaka yollu hep : "En iyi ressam ölü ressamdır." deriz...
Bir insan yaptıklarıyla anılmaya devam ettikçe yaşıyor demektir...
Bakın ne çok anılıyor, ne mutlu ona ve sevdiklerine...🙂

Hepsini görmek için tıklayın...

L. B. Jefferies demiş ki:

Abi! O zaman bunu da sana gönderiyorum. 🙂 Saygılarımla...

Hepsini görmek için tıklayın...

Royal_Flush demiş ki:

Ally Gündüz tarafından sosyal medyada paylaşılan bir haberdir, buraya facebook linki koymak doğru mudur bilemedim, yazıyı paylaşıyorum, ilgililer kendi sayfasında yazıyı ve gitarları görebilir, post herkese açık.
Özetle: Asım Can Gündüz'ün sahip olduğu 7 gitar ve amfi evinden çalınmıştır ve aranmaktadır.
Camianın gözü açık olsun🙁
"
"HOPE" STOLEN! HELP US FIND AWESOME'S JOHN'S GUITARS
It's with a very heavy heart that our family is compelled to finally share sad news we have known for the past month, but have had to keep secret due to ongoing investigations and legal reasons. At the time of his death, our beloved brother owned 7 guitars manufactured by his own custom shop www.grandmasterguitars,com which he kept at home where he resided with his girlfriend Tulay Bilben. These guitars, by Turkish law (and by my brother's wishes) were supposed to be given to his sole heir and son, Evrencan Gündüz, also a talented musician. Unfortunately, ALL OF AWESOME JOHN'S GUITARS AND AMPS --including HOPE seen in funeral videos carried by his girlfriend -- WERE STOLEN from my brother's home after his death. My brother wasn't a rich man and the only possessions he could leave his 20 y.o.son were his guitars and amps. Please help us find Awesome John's guitars. Here are a few pictures of the stolen guitars: "Hope", the "Surfcaster" and "Awesome" (pics/videos to be posted). These guitars are now classified as stolen property. Hopefully they are still in Turkey but could have been illegally sold or shipped overseas. Our hearts grieve for our brother's death and his son who has not only been cheated out of his inheritance but bullied, harassed and slandered against by horrible individuals whose only aim is to profit from the illegal use of my brother's intellectual property rights.

AŞAĞIDA el konulup çalınan ağabeyimin gitarları ve malzemesidir. Lütfen Evrencan Gündüz hakkı olan bu gitarları görür, veya satılığa çıktığını duyarsanız haber veriniz. Şu an adli süreç ile aranan bu gitarlar ağabeyimin hem geriye bıraktığı efsanesinin bir parçası, hem de kendi gibi müzisyen oğlunun helal ve yasal hakkıdır. Bir takım insanlar onun gitar markasına el koyup bundan nemalanmaya çalışıp dolandırıcılık noktasına vardırmışlardır. Bizler yasal olarak bir yandan çalışırken ne yazık ki, yamyamlarla uğraşmak zorunda kaldık. Bizler tam 50 senedir Asım Can Gündüzün ailesi olarak, onun geriye bıraktığı sevgi efsanesini yaşatmak için hayatımızın geriye kalan sürecini de onun asil ismini koruyarak geçireceğiz.
Ancak, nikahı olmadığı halde, yazılı herhangi bir anlaşması olmadığı halde kendini eşi, veya menajeri gibi tanıtan, adına tahsilat yapan dolandırıcılar türedi. Onlar ağabeyim daha mezara konmadan yanlarında gitarlarla, evinden mal kaldırarak timsah göz yaşları döktüler. Meğer Yurt dışında bir takım firmalarla, adına gitar üretmek için anlaşmaya vardıklarını da öğrendik. Bu yamyamlar için gereken resmi girişimlerde hem yurt içi hem yurt dışında bulunacağız.
YASAL OLARAK HİÇBİR ŞEKİLDE ALINAN SATILAN GİTAR VEYA MALZEME İLE İLGİMİZ YOKTUR: BURADAN ALICI ADINA DOĞACAK ZARAR; TAZMİNAT BİZE AİT DEĞİLDİR. AYRICA SATILACAK HER MALZEME MAHKEME KARARIYLA ÇALINTI MAL OLARAK ÜCRETSİZ TEKRAR TAHSİL EDİLECEKTİR:: BİLGİNİZE!
"

Hepsini görmek için tıklayın...