acelya demiş ki:
tinklebell demiş ki:
en büyük korkum ezan sesiydi, ayrıca gece cami falan görmeye dayanamıyordum. birde yaklaşık bir ay boyunca devamlı tekrarını gördüğüm bir rüya vardı(elbetteki korkunç), kimseyle paylaşmamıştım gördüğümü ama bazı geceler uyumak istemiyorum artık diye ağlıyordum :?
ezan sesi benimde çocukluk kabusumdu bi dönem sürekli sabah ezanından bir iki dakika önce hiç bi neden yokken uyanırdım ortalıkta hiç ses olmazdı sonra bi ezan sesi acayip korkardm nedenini bilmiyorum ama sabah ezanları hala ürkütür beni çocukluktan kalan bişey sanırım...
tek yaşayan olduğumu sanıyodum değilmişim 8O
babaannemin evinde kaldığımda ben de hep sabah ezanı başlamadan hemen önce uyanıp yattığım yerde 5dk boyunca korkardım ama hoşuma giden bi korkuydu o. :roll:
tabii.... bununla sınırlı değildi benim korkularım
😆
aynı zamanda ayak bileklerimi yakalamak üzere yatağın altında, ayağa kalkmamı bekleyen görünmeyen bi güç vardı sanki. :twisted:
bi de bi de şeyden korkardım... örümböcek!!
😆 ama korkunun üstüne gitmek denir ya onu denedim şimdi çok iyi aramız. (yine de fazla samimi olamamak lazım, pis ısırıyolar)
en aptalca korkum kim olduklarından bahsetmiceğim bi evli komedyen çiftle ilgiliydi. niye korkuyodum ki onlardan
😀 ne tuhaf bi histi o.. hem korkardım hem tv,de izlerdim. 8O
bi de aslında korkmadığım ama konuyla ilgili gibi çok hoşuma giden bi durum vardı: duvardan sesler duyardım her gece yatağıma uzandığımda (duvardanmış seslerin yalancısıyım öyle diyolardı işte) artık hayal gücü mü dersiniz şizofreni mi bilemem :roll:
