Şimdi sen bunları yazıyorsun ya, sana kim ne dese hikaye.. İnsanın ailesinden birisi öldüğünde taziyeye gelenler destek olmaya çalışırlar, başın sağolsun, geçecek bunlar filan derler.. ama işe yaramaz hiçbir şey, birisini kaybetmenin acısını dindirecek bir şey yoktur o "an" için.. sen de bilirsin geçecektir illaki ama nasıl kestiremezsin, ilk günler hiç kimseyi duymazsın bile belki, aklın hep birisiyle doludur, başka bir şey düşünemezsin.. sonra .. esasında sonrası yok, sadece alışırsın yokluklara, acıları geçmez de daha az akla gelmeye başlar.. yarın, bir hafta sonra, bir yıl sonra.. sonra biri daha yaralar belki seni, böyle böyle yara almadan devam etmeyi öğrenirsin, bu da bir çeşit olgunlaşma.. Sensiz nasıl yaşarım ise büyük bir abartı, eee bu soruyu sorarken hala yaşıyorsun ya..