Durul Gence

Bugünün kaybı. Büyük kayıp. Bu kayıtları dinlerken eşimin bir tartışmada sinirlenip ettiği laf geliyor aklıma "tamam 70'ler de çiçek tarlası değildi ama en azından iyi müzik dinliyorlardı." 🙂

Çok önemli davulcuydu. Bugün artık davulcular böyle trampet çalmayı bilmiyor ne yazık ki. Rock davulu caz ile bağını koparıp metale doğru evrildikçe ve sound-teknik çılgınlığına yenik düştükçe, davulcular da işi twin pedal takıntısına çevirdiler. El yerine ayaklar çalışmaya başladı ve trampet merkezli çalış unutuldu. Sağda-soldaki bar gruplarında "Burn" coverlayan bazı davulcu arkadaşları görüyorum da, gülsem mi, ağlasam mı bilemiyorum. Ian Paice dediğin adam Buddy Rich hayranıymış neticede.
O zamanın bizdeki caz davulcuları da sonradan pop ve rock tayfasına eşlik eden orkestraların bel kemiğini oluşturdular. O yüzden de o zamanın orkestraları çatır çatır çalan müzisyenlerden oluşuyor; çıta çok daha yüksek.

Doğrudur. Benzer bir durum Batı'da da geçerli. Geçen Charlie Watts öldüğünde gündeme gelmişti, adam aslen kendiniz caz davulcusu görüyor, Rolling Stones ile ilişkisini dahi sanki asil gurup üyesi değil de hobi olarak takılan caz orkestrası davulcusu gibi kuruyor diye. Abartılı yorumlar biraz tabii ama bir gerçek çekirdeği gizli olsa gerek bir yerlerde. Orkestralarda çalma, hatta bazen dinleyiciyi de dahil eden türden birlikte müzik yapma kültürü yerini giderek artan atomizasyona bırakınca müzik de giderek oyunlaştı, sada skora ikincil oldu galiba.

agackakan demiş ki:

Doğrudur. Benzer bir durum Batı'da da geçerli. Geçen Charlie Watts öldüğünde gündeme gelmişti, adam aslen kendiniz caz davulcusu görüyor, Rolling Stones ile ilişkisini dahi sanki asil gurup üyesi değil de hobi olarak takılan caz orkestrası davulcusu gibi kuruyor diye. Abartılı yorumlar biraz tabii ama bir gerçek çekirdeği gizli olsa gerek bir yerlerde. Orkestralarda çalma, hatta bazen dinleyiciyi de dahil eden türden birlikte müzik yapma kültürü yerini giderek artan atomizasyona bırakınca müzik de giderek oyunlaştı, sada skora ikincil oldu galiba.

Hepsini görmek için tıklayın...

Bu hadisenin çok eğlenceli (ama ibret verici) bir versiyonu, efsane Cream grubunun davulcusu Ginger Baker'in verdiği bir demeçte vardı:
"Cream was two jazz players and a blues guitarist playing improvised music"
Cream grubunun doğaçlamaya dayalı çalan iki caz artı bir blues müzisyeni olduğunu söylüyor üstad.
Ve buna o zaman "rock" deniyor ! Ahem...
Bugün böyle bir rock triosu konsept olarak bile düşünülemiyor. Emprovize çalma becerisine dayalı bir power trio oluşturmak için ancak Winery Dogs filan gibi bir süper grup lazım (o da olmuyor bence de, neyse....)
Şarkıyı bir iskelet/çerçeve olarak kullanıp oradan başka sulara açılmak, bir caz geleneği idi ve 60-70'lerin rock müzisyenleri de bu geleneğe sahip çıkmıştı. Sonra ne olduysa oldu, rock müzik tepetaklak gitti... Video kliplere sığsın diye kısaltılan şarkı soloları bir yandan (80'lerin virtüözleri....belki de o yüzden saniyede mümkün olduğu kadar çok nota basmak moda oldu...), onlara kıyasla pek de çalamayan, ama baştan aşağı tripli-bunalım tayfa (90'lar...) bir yandan... Kayboldu gitti o gelenek.

O zaman üstad Neil Peart'ü jazz çalarken analım.